สูญเสีย “แม่” จากสึนามิ

ตัังใจจะเขียนเรื่องนี้นานมาก แต่ทำใจได้ยากนิดนึง มันคือความเสียใจที่ก้าวข้ามยากพอสมควร draft ไว้หลายวันแล้ว และวันนี้ก็พร้อมเล่าเรื่องราวความทรงจำครั้งนึงในชีวิตที่สูญเสียครอบครัว รวมถึงครั้งสุดท้ายที่ได้อยู่กับ ‘แม่’

✏️เราเป็นคนจังหวัดพังงา อำเภอตะกั่วป่า หมู่บ้านน้ำเค็ม เป็นหมู่บ้านเล็กๆติดริมทะเล ก่อนมีเหตุการณ์สึนามิ มีคนอาศัยในหมู่บ้านค่อนข้างเยอะ คนส่วนใหญ่ในหมู่บ้านทำอาชีพประมง รวมถึงแม่เราด้วยค่ะ แม่เค้ารับซื้อปลาตามเรือมาขายตลาด เป็นแม่ค้าตัวเล็กๆที่ดิ้นรนเลี้ยงลูกคนเดียวทุกวัน อ้อ! แม่เราเป็น Single Mom ค่ะ เมื่อก่อนบ้านเราค่อนข้างจน แม่ทำงานทุกวันตื่นตีสอง อุ้มเราไปฝากนอนบ้านยายแล้วตัวเองก็ขับรถสามล้อพ่วงไปซื้อปลา

✏️แม่ขยันมาก ทำงาน ดิ้นรนจากไม่มีทำจนค่อยๆมีขึ้นมาเรื่อยๆ มีลูกน้องขับรถไปซื้อปลาไม่ต้องไปซื้อปลาด้วยตัวเองแล้ว มีเรือเป็นของตัวเอง มีบ่อปูเลี้ยงเองแกะเนื้อปูส่งร้านอาหาร ทุกอย่างกำลังจะดีขึ้นแต่ก็เกิดเหตุการณ์ไม่คาดฝันคะ

✏️ปกติแม่จะไปขายปลากลับถึงบ้านช่วงเที่ยงทุกวัน แต่เช้าวันที่ 26 ธันวาคม 2547 แม่กลับถึงบ้าน 10 โมง เป็นช่วงเวลาที่สึนามิกำลังจะถล่มมาที่หมู่ ตอนนั้นเราอยู่บ้านยายมีคนตะโกนโวกเวกกลางถนนว่าน้ำทะเลขึ้น เราเลยวิ่งจากบ้านยายมาบ้านแม่ระยะทางไม่ไกลมาก เราได้อยู่กับแม่ช่วงนาทีสุดท้าย แม่ยื่นกระปุกเงินมาและพูดกับเราว่า “หนูรอดไปให้ได้นะ” พูดจบแม่ก็ตะโกนให้คนช่วย น้ำทะเลก็ทะลักและเพิ่มระดับสูงขึ้นและซัดเรากับแม่แยกกันอย่างถาวร 😔

✏️เราไหลตามน้ำไปออกคลองอีกหมู่บ้านนึง น้ำพาเราไปกระทบฝั่งเราดึงหญ้าเพื่อพยุงตัวเองขึ้นข้างบน ขึ้นมาได้ก็ตะโกนเรียกแม่ แต่ไม่มี ไม่มีแม่อยู่ตรงนั้น คนที่อาศัยบริเวณตรงที่เราขึ้น เขาอาสามาส่งเราที่โรงพยาบาลจนได้เจอกับญาติที่รอดจากสึนามิ

✏️ญาติจากนครศรีธรรมราชมารับเราและครอบครัวบางส่วนอบพยบไปอยู่สุราษฎร์เพราะกลัวสึนามิจะขึ้นมาอีกรอบระหว่างที่อาศัยอยู่สุราษฎ์ ทุกครั้งที่มีสายโทรศัพท์เข้าเราจะถามถึงแม่ตลอดว่าเจอแม่ไหม ทุกคนตอบว่าไม่เจอและให้กำลังใจว่าแม่ยังมีชีวิต

✏️ จนช่วงบ่ายของวันที่ 27 ธันวา เรากลับมาตะกั่วป่าอีกครั้ง แต่ครั้งนี้มาที่วัดมาไหว้ศพแม่ เราล้มทั้งยืน ร้องไห้เสียงดังลั่นศาลา เราร้องไห้งอแงกลับไปเป็นเด็กอีกครั้งชีวิตทั้งชีวิตเรามีแม่คนเดียว เราอยู่ด้วยกันสองคน มีก็กิน ไม่มีกินแม่ก็หามาให้เรากิน เสื้อผ้าแม่จะขาดเท่าไหร่ก็ได้แต่เราใหม่เสมอ จากความเศร้าที่สุดในชีวิตตอนนั้น เวลาล่วงเลยผ่านมาแล้วเกือบ 20 ปี เรายังเศร้าอยู่แต่เรียนรู้ที่จะก้าวผ่านความเศร้าครั้งนี้ให้ได้ ใช้ชีวิตให้ดี ให้มีสติเหมือนที่แม่เคยบอก ยังคิดถึงแม่ทุกวัน วันนี้ได้เป็นแม่คนแล้วและเข้าใจความรักของแม่มากขึ้น

⭐️ สุดท้ายนี้ อยากให้ทุกคนบอกรักแม่ บอกรักลูกตัวเองทุกวันนะคะ เราจะไม่รู้เลยว่าวันสุดท้ายของเราหรือคนรอบตัวเรามันวันไหน แต่อย่างน้อยๆเราได้รักเขาที่สุดในทุกๆวัน

#ไดอารี่มนุษย์แม่ #แม่ขอแชร์ #เรื่องครอบครัว #บอกรัก #เล่าประสบการณ์ #สตอรี่ของคนมีลูก #เรื่อ