ผ่านซึมเศร้าหลังคลอดมาได้ยังไง

มาอีกแล้วคอนเทนแชร์ปัญหาชีวิต 5555

ขอเล่าถึงช่วงพีคของโรคเลยนะคะ

หลังจากคลอดลูกได้ 3 วันเรายังไม่รู้สึกอะไรเลยค่ะ มีบ้างที่ยังทำตัวไม่ถูกกับบทบาทใหม่

ปัญหาอยู่ตรงหลังจากที่ออกจากโรงพยาบาลแล้วต้องเลี้ยงเต็มๆคืนแรก มันคือหายนะสุดๆเพราะเราเครียดมาก

เรารู้สึกแย่ทุดครั้งที่ลูกร้องไห้แต่เราทำอะไรไม่ได้เลย เราไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเค้าร้องไห้ทำไมและเราเหนื่อยจากการอดนอน

คิดว่าแม่ๆหลายคนก็คงเจอเหตุการณ์คล้ายๆกัน

ความรู้สึกมันเริ่มแย่ขึ้นเรื่อยๆเมื่อคุณยาย(แม่เรา)ต้องกลับไปทำงาน เราต้องเลี้ยงเองคนเดียวในห้อง 4 เหลี่ยมเล็กๆ

ไม่ได้ออกไปไหนเพราะลูกเล็กมาก แถมช่วงนั้นโควิดระบาด

เราจัดการตัวเองไม่ได้เลย ลูกหิวก็เอาเข้าเต้าแบบเงอะๆงะๆ พอเอาเรอนอนเราก็ไปปั๊มนม ปั๊มยังไม่ทันเสร็จลูกร้องไห้ เป็นแบบนี้วนไปทั้งวันทั้งคืน

ไม่ต้องถามว่าได้กินข้าวไหม แทบไม่ได้กินอะไรเลยค่ะ กินแต่น้ำ แถมช่วงแรกลูกเราร้องไห้หนักมากตั้งแต่ 4ทุ่มจนถึงตี5 เป็นแบบนี้เกือบทุกวัน

จนมันมีจุดนึงที่เรารู้สึกอยากโยนเค้าลงกับพื้น หรืออยากทำร้ายเค้ามากๆ พอมีสติเราก็จะเริ่มโทษตัวเองว่าทำไมเราถึงมีความคิดแบบนี้ ที่นี้ความเศร้าก็บังเกิดทวีคูณไปอีก

เรามีความคิดไม่อยากอยู่บนโลกนี้แล้ว แต่ถ้าไม่อยู่ลูกเราจะอยู่ยังไง งั้นก็ไปทั้งสองคนเลยละกันนะ ชีวิตมันชอกช้ำสุดๆ

ก่อนที่มันจะแย่ไปมากกว่านี้เลยตัดสินใจ นัดคุณหมอที่ดูแลประจำถี่ขึ้นจากทุกเดือนเป็น 2 ครั้งต่อ1เดือน

สิ่งที่ป้าหมอบอกไฟต์เสมอคือ

1. ต้องพัก ต้องได้มีเวลาให้ตัวเองอย่างน้อยสัก 30 นาทีที่ให้ตัวเองได้ก็ยังดี จะทำอะไรก็ได้จะนอนจะกินหรือจะเล่นโทรศัพท์เอาให้เต็มที่

2. กล้าที่จะเอ่ยปากขอความช่วยเหลือ ไฟต์อยู่กับแม่แค่สองคน เลยเกรงใจไม่กล้าขอความช่วยเหลือจากแม่เพราะแม่เค้าก็ทำงานเหนื่อยแล้ว

เราอยากพักผ่อน ส่วนคุณพ่อเค้าก็จะอยู่อีกที่หนึ่งเพราะพ่อกับแม่เลิกกันตั้งแต่เล็กมากจำความไม่ได้เลย

ประเด็นคือพ่อกะแม่ไม่ถุกกันสุดๆมองหน้ากันไม่ติด ก็เลยเกรงใจ แต่พอตัดสินใจเอ่ยปากขอความช่วยเหลือทั้งสองคนก็ให้ความช่วยเหลืออย่างเต็มที่

3. ไม่ต้องกดดันตัวเอง ไม่มีใครเป็นแม่ที่เฟอร์เพค มีข้อผิดพลาดกันได้ตลอดเวลา สิ่งที่ควรทำคือชื่นชมตัวเองว่าวันนี้เธอเก่งแล้ว เธอพยายามทำมันได้อย่างเต็มที่ และเธอไม่ต้องรู้สึกผิดถ้ามันจะมีเรื่องที่เธอยังไม่สามารถทำได้

4. ไม่เปรียบเทียบตัวเรากับคุณแม่คนอื่นๆที่พร้อมกว่า ลองคิดกลับกันว่ามีเด็กอีกกี่ล้านคนที่ได้รับการดูแลที่แย่กว่านี้เค้าก็ยังโตมากันได้ เราดูแลลูกได้ขนาดนี้เราเก่งมากแล้ว อย่าลืมว่าเราพึ่งเป็นแม่ได้เท่ากับอายุลูกเราเอง

5. ออกไปข้างนอก ไปทำกิจกรรมกับลูก แม้มันจะเหนื่อยมากกก แต่ก็ออกไป แล้วเราจะภูมิใจในตัวเองมากๆ

6. ถ้ารู้สึกว่ายังไม่พร้อมทำงานก็ยังไม่ต้องทำ ช่วงแรกๆไฟต์เครียดมากเพราะจากคนมีรายได้มีเงินเดือนสูงๆ พอออกมาเลี้ยงลูกรายได้คือ 0 เลยมีช่วงที่พยายามกลับเข้าไปทำงาน สรุปเค้าเชิญออกเพราะไม่มีเวลาทำงานให้เค้าได้อย่างเต็มที่ สุดท้ายไม่ได้ดีสักอย่าง เลิกฝืนเลี้ยงลูกก็คืองานเหมือนกันแค่ไม่ได้ตังค์เท่านั้นเอง

แน่นอนว่าทุกอย่างที่เขียนไม่ได้สามารถทำได้ใน 1-2วันแน่นอน เราต้องให้เวลากับตัวเองค่ะ ไม่ต้องรีบหาย ยังไม่พร้อมก็ค่อยๆเป็นค่อยๆไป ทำไม่ได้ก็ช่างมันไปก่อน นึกขึ้นได้ก็ค่อยทำใหม่

สุดท้ายเราต้องอย่าคิดไปเอง อันนี้เรื่องจริงมาก อย่าคิดไปเองว่าลูกจะรอดไหม จะเป็นแม่ที่ดีไหม จะเลี้ยงไหวไหม จะนู้นจะนี่จะนั้น หยุด!!!

อยู่กับความจริงตรงหน้า และพิจรณาว่าสิ่งที่เราคิดเนี่ยมีมูลความจริงอยู่มากแค่ไหน ถ้าลูกหิวก็ต้องให้นมก่อน ถ้าลูกจะเล่นก็เล่นกับเค้าก่อน เอาตรงนี้ก่อนนน อย่าพึ่งคิดไปเรื่อย 55555

อ่านมาจนจบ เป็นยังไงบ้างคะ ยาวหน่อยแต่แม่เป็นคนชอบเขียนอะไรยาวๆมาก หวังว่ามันจะช่วยทุกคนได้ไม่มากก็น้อยค่ะ

มันจะไม่มีอะไรเปลี่ยนถ้าเราไม่ลองทำมันดู ถ้าทำแล้วเวิร์คก็โชดดี ถ้าทำแล้วไม่ได้อะไร เราก็ไม่ได้เสียงอะไรอยู่แล้ว

แม่เป็นกำลังใจให้ทุกคนผ่านช่วงเวลาแย่ๆไปได้เร็วๆนะคะ

#ซึมเศร้าหลังคลอด #ซึมเศร้าเล่าได้ #แชร์ประสบการณ์ #ไดอารี่มนุษย์แม่ #สตอรี่ของคนมีลูก #ติดเทรนด์ #ซึมเศร้าไม่ใช่เรื่องตลก