นอนตรงกลาง

## เป็นการเจอผีครั้งแรกในชีวิต ยาวหน่อยนะคะ ##

ตอนนั้นจำได้ว่าทรมานมาก แต่ขยับตัวไม่ได้เลยทั้งที่เพื่อนก็นอนอยู่ข้างๆ เราแท้ๆ ทั้งร้อน ทั้งหายใจไม่ออก ครั้งแรกก็โดยไม่น้อยเลยจะให้ลืมได้อย่างไง เรื่องที่เราเจอมากับตัวสมัยเรียนอยู่มหาวิทยาลัยปี 4

.

พอรู้ว่าต้องไปดูงานเราก็ดีใจมากเพราะว่า อีกไม่นานก็จะเรียนจบแล้ว เรากับเพื่อนในกลุ่มอีก 5 คน วางแผนกันอย่างดีว่า ถ้าจบการดูงานระหว่างวันเสร็จแล้วจะไปเที่ยวที่นั่น ที่นี่ ตามประสาเด็กต่างจังหวัดที่นานๆ ทีจะมีโอกาสได้เข้ากรุงเทพฯ

.

วันแรกของการเดินทางเป็นได้ด้วยดี ไม่มีเหตุการณ์อะไร โรงแรมที่มหาวิทยาลัยเลือกให้นอนพัก ก็เป็นโรงแรมที่เรากับครอบครัวเคยมาหลายครั้งแล้ว เป็นช่วงที่สนุกมากๆ

.

จนเรามาถึงโรงแรมที่สอง เป็นโรงแรมแถวพัทยาพวกเราจับคู่กันนอนห้องละ 3 คน ระหว่างทางขึ้นไปบนห้อง บรรยากาศมันทำให้เรารู้สึกอึดอัดมากไม่ว่าจะกลิ่นพรมเหม็นอับ ผนังทางเดินที่เป็นวอลเปเปอร์แบบเก่า บางจุดมันก็ขึ้นรา บางจุดมันก็เป็นคราบน้ำเป็นวงๆ สีน้ำตาล แถมมันแคบมากด้วยค่ะ คือ ไม่สามารถเดินหน้ากระดาน 3 คนได้ เดินสวนกันก็พอเหลือที่ให้หลบนิดหน่อยเอง

.

เพื่อนเราคนหนึ่งปากไวมากก็พูดเลยว่า

“โรงแรมแม้งน่ากลัวชิบเป๋ง อย่างกับโรงแรมนั้นที่บ้านเราเลย”

ความไม่ได้คิดอะไรเราก็หัวเราะ ตลกกับสิ่งที่เพื่อนพูด โรงแรมที่ว่านั่น เป็นโรงแรมเก่าแก่ของจังหวัดค่ะ มันเก่ามากจนเหมือนกับฉากในหนังสยองขวัญ เคยถ่ายละครสั้นกับเพื่อนบางจุดฝ่าเค้าก็ไม่ได้ปิด เปิดไว้ให้เห็นท่อน้ำ กลางคืนค่อนข้างน่ากลัวเลย

.

พวกเราเข้านอนกันประมาณเที่ยงคืน เพราะนั่งคุยกันอยู่อีกห้องตอนเดินกลับมาห้องตัวเอง ไฟระหว่างทางติดแบบดวง เว้นดวง ถ้าไม่คิดอะไรก็คงเป็นนโยบายประหยัดไฟ แต่เราเริ่มรู้สึกกลัวเพราะเป็นบรรยากาศที่เราไม่ค่อยชอบเท่าไหร่ แต่พยายามไม่พูดอะไรให้เพื่อนอีกสองคนกลัวไปด้วย

.

คืนนั้นเราเลือกนอนตรงกลาง คิดว่าปลอดภัยแน่นอน 100% จนเราหลับไปตอนไหนก็ไม่รู้ค่ะ สะดุ้งตื่นมาอีกทีคือ ห้องมืดมากๆ มีแสงไฟนิดหน่อยที่ส่องเข้ามาผ่านม่านหน้าต่าง มันไม่ได้ให้แสงเราจนมองเห็นสวิตไฟด้วยซ้ำ ทั้งที่บอกกับเพื่อนว่า

“แกเปิดไฟห้องน้ำไว้นะ”

แต่เพื่อนของเราก็ไม่ได้เปิดไว้ให้ อยากด่ามากแต่ก็คิดว่า เพื่อนคงนอนไม่หลับมั้ง

.

เราพยายามข่มตาตัวเองให้นอนหลับต่อ ใจนึงก็นึกด่าตัวเองว่า “จะตื่นมาทำไมกลางดึกวะเนี้ย” พอนอนไปได้สักหนึ่งกำลังเคลิ้มอยู่ๆ ก็รู้สึกร้อนขึ้นมาแปลกๆ ทั้งที่ลมแอร์ในห้องมันโดนเตียงเต็มๆ เลยนะ เหงื่อเริ่มออกจนรู้สึกเลยว่าหลังเปียก ร้อนมากเหมือนนอนอยู่ข้างๆ กองไฟ เราเลยหวี่ตาขึ้นมาอีกทีตอนนั้นร้อนวาบไปทั้งตัวตั้งแต่เท้า จนถึงเส้นผมเลยค่ะ

.

เราเห็นเงาคนประมาณ 7-8 คน ยืนรอบเตียงกำลังก้มมองเราอยู่

.

เรากลัวมากตอนนั้นพยายามจะปลุกเพื่อนแต่มันก็ขยับไม่ได้ หันหัวก็ไม่ได้ ทำอะไรไม่ได้เลย

“ทั้งที่คิดว่า นอนตรงกลางจะรอดแล้วนะ ยังจะมาเจออีก”

พยายามคิดตลอดว่า ทำอย่างไงดีวะเนี้ย

.

ตอนนั้นทำอย่างเดียวคือ หลับตา บทสวดมนต์ก็ไม่ได้ท่องนะเพราะคิดไม่ทันมันฉุกระหุก อยากให้พ้นๆ คืนนี้ไปไวๆ ความรู้สึกตอนนั้นทั้งกลัว ทั้งร้อน ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นตรงนี้ แต่ก็ปล่อยให้เขามองไปแบบนั้นแหละ ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองหลับไปตอนไหน เรามารู้ตัวอีกทีเพื่อนก็ปลุกแล้วค่ะ

.

เช้าวันต่อมาเป็นวันที่สามของการเดินทางดูงาน เราอาบน้ำแบบไม่ปิดประตูเลย เพื่อนจะเห็นอะไรก็ช่างมัน ไม่สนใจอะไรแล้วกลัวมากอยากออกจากห้องนี้เร็วๆ แต่จะออกไปคนเดียวก็ไม่ได้ ไม่รู้เพื่อนเห็นแบบเราเมื่อคืนมั้ย เรา รีบเก็บกระเป๋าแล้วบอกเพื่อนว่า “ให้รีบหน่อยเพราะหิวข้าวมาก”

.

หลังจากจบทริปดูงานเราส่งรายงานให้อาจารย์แล้วก็มานั่งคุยกันว่า วันนั้นเราเจออะไรบ้าง เพื่อนก็ตกใจถึงว่า ทำไมให้รีบลงมาแถมวันนั้นเราก็ง่วงมากด้วย แอบโกรธอยู่นะเพราะเราต้องดูงาน ต้องเดินศึกษาวิธีการทั้งวันแทบจะไม่มีแรงทำอะไรเลย แต่ก็ถือว่า เปิดประสบการณ์มากๆ

.

เรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นทำให้เรารู้เลยว่า

“นอนตรงกลางก็ไม่รอดเสมอไป”

#ติดเทรนด์ #ประสบการณ์สยองขวัญ #มีเรื่องอัปเดต #คหสต #เรื่องสยองขวัญ