ประสบการณ์แก๊สหุงต้มรั่วแล้วระเบิดโดนตัวเอง

บอกก่อนนะคะ เราโดนแผลไฟไหม้ระดับ2 40%

วันที่2-09-2566 เราตื่นมาทำกับข้าวเพื่อจะไปวัดค่ะ เราจะเปิดแก๊สแต่แก๊สหมุนยังไงก็ไม่เปิด เราเลยเปลี่ยนใจไปก่อไฟแบบถ่านทำกับข้าว เวลา 07.00เราบอกให้ตามาดูให้ ตาบอกใครมาหมุนเปิดแก๊สจนสุดไว้มันไม่ได้ปิดนะ ตาเลยที่เปลี่ยนถึงแก๊สให้(ตานึกว่ามันหมดแล้ว)

จากนั้นตาก็หมุนสายออกเลยค่ะ แก๊สที่คิดว่ามันหมด มันพุ่งเลยค่ะ ไอแก๊สทั่วครัวเลย เราเลยเดินเอาผ้าชุบน้ำมาให้ตา เพื่อปิดไอแก๊สไว้จากนั้นไฟระเบิดเลยค่ะ เพราะว่ามีเปลวไฟอยู่ที่เตาถ่าน เราโดนหนักสุดเราวิ่งหนีไฟ โชคดีที่โดนแค่ขาสองข้าง ลำตัวหน้าแขนไม่โดนค่ะ เพราะเราวิ่งทันแต่ไฟมันวิ่งมาข้างล่างพื้น แต่ตาไม่เป็นไรมากโดนลวกนิดหน่อย(เวลาแก๊สหุงต้มรั่วแก๊สมันจะกระจายไปข้างหน้าหุงต้ม ตาอยู่ข้างหลังเลยไม่โดนเยอะ)

07.20 เรายังไม่รู้ตัวตอนนั้น เราก็ช่วยเขาดับไฟ พอใจเย็นลง เริ่มแสบร้อนค่ะนึกว่าไม่เป็นไรมาก รถกู้ชีพหามไปโรงบาลทันที

ถึงโรงบาลอำเภอค่ะ ตอนนั้นร้องไห้จะตายเลยค่ะ ทั้งแสบทั้งปวด

เขารักษาด้วยการลอกผิวหนังทั้งหมดที่ขาเราออกค่ะ แล้วล้างแผลให้มันเกิดผิวหนังงอกขึ้นมาใหม่เอง เพราะว่าพองหนักมาก ดมยาสลบ หรือไม่ก็ทำให้สะลึมสะลือค่ะ ถึงจะล้างแผลได้ อยู่โรงบาลอำเภอ10วันค่ะ อาการไม่ดีขึ้นเลย ไข้สูง น่าจะติดเชื้อ หมอเลยให้ย้ายไปโรงบาลจังหวัดค่ะ

11-09-2566 หมอส่งตัวเข้าห้องไอซียูเลยค่ะ เพราะกลัวติดเชื้อหนัก ตอนนั้นเรายากตายมากมันปวดมาก ไข้สูง หนาวสั่นทุกวัน

เราต้องร้องไห้ขอมอฟีนทุกๆ4ชั่วโมงเลยค่ะ ตอนนั้นทรมานมาก ห้ามเขาโทรศัพท์เข้าไป ให้เข้าเยี่ยมแค่วันละ1ชม นอนไม่หลับทุกวัน สุดจริงๆค่ะช่วงนั้น ฉีดมอฟีน ฉีดค่าเชื้อ แก้ปวด ล้างแผลทำแบบนี้ทุกวัน

ขออธิบายการล้างแผลนะคะ

เขาจะล้างด้วยการเทน้ำที่ปลอดเชื้อแล้วเอาผ้าก็อตถูๆเช็ดผิวหนังทำความสะอาดแล้วทายาฆ่าเชื้อที่ขาโบกๆเป็นครีมค่ะ แล้วก็เอาผ้าก็อตเยอะมากๆชุบยาแล้วก็ปิดแผลทั้งขา แล้วก็ปิดด้วยผ้าก็อตใหญ่ๆแล้วก็พันๆ ความเจ็บอยู่ตรงนี้ค่ะ เวลาจะล้างต้องเอาผ้าก็อตที่พันออกทั้งหมด ซึ่งมันเจ็บมากค่ะเพราะมันติดแผลเรากว่าจะตัดจะหนีบออกทั้งหมดจะตายเลยค่ะ ตัองเทน้ำมากๆผ้าถึงจะหลุด (พยาบาลล้างทีละ 3คนอย่างต่ำ เวลาถึงชม.เลยค่ะ) ต้องทำแบบนี้ทุกวัน2เดือนเต็ม!!

ประมาณ 25วันค่ะ เรายุห้องไอซียู ผิวหนังเริ่มกำเนิดขึ้นบ้างแล้วหมอเลยให้ออกจาก ไอซูยูค่ะ

จากนั้นก็ไปยุในห้องพิเศษต่อ(ห้องเดี่ยว) ล้างแผลแบบนี้อีกแล้วค่ะ ทำทุกๆวัน ช่วงแรกขอมอฟีนค่ะ ตอนล้างแผล กับตอนนอนเพราะกลางคืนจะปวดมาก

พอผิวหนังฟื้นคืนมาทีละนิด ขาก็เริมดีขึ้น แต่แผลก็ยังเต็มขายุนะคะ เลือดไหลจากแผลทุกวัน ผ่านมาอีก20วันค่ะ หมอเริ่มให้เปิดขาเพราะว่าอยากให้แผลแห้งตกสะเก็ด เอาขาตากพัดลมค่ะ ตอนกลางวัน ช่วงที่ทรมานมาอีกแล้ว ต้องนอนยังไงไม่ให้ขาไปขูดไปโดนนั่นนี่ค่ะ นอนไม่หลับเลย พอแผลเริ่มตกสะเก็ด คันค่ะ คันนนนมาก!!! นอนไม่ได้อีกเช่นเคย กินยาๆ ทายาๆ

2เดือนเต็ม ถึงเวลาออกจากโรงบาลแล้ว เราขอหมอออกค่ะ

เพราะวันกระบวนการล้างแผลเอยกินยาเลยเริ่มน้อยลงๆ ยาที่ฉีดก็ไม่ฉีดแล้วเลือดไม่ได้เจาะแล้ว

เรามารักษาตัวที่บ้านค่ะ แต่แผลก็ยังมีเยอะเหมือนเดิมเลือดซึมบ้าง แฉะบ้าง ปรับตัวยากเหมือนกันที่บ้าน อดทนเกา กินยา นอนไม่หลับ จนกลายเป็นโรคเครียดค่ะ คิดแต่เหตุการณ์นั้น ร้องไห้ทุกวัน

ตอนนี้แผลที่ขาหายหมดแล้วเหลือแค่ผลข้างเคียงมีตุ่มใสขึ้นบ้าง ตอนนี้ทาครีมชุ่มชื่นผิวเพราะผิวแห้งมาก ข้อเข่าพับขาก็ยึด ต้องกายภาพตลอดเวลา เยียดยืดๆทุกเวลา ไม่งั้นยึดค่ะ เจ็บเหมือนเดิม แต่เจ็บแบบข้างนอกค่ะ กินน้ำเยอะๆ

ความทรมานครั้งสุดท้าย คือกายภาพค่ะ เราต้องทำตัวเองไม่มีใครช่วยแล้ว ยืนนานเดินนานไม่ได้เพราะระบบประสาทขาถูกทำลายค่ะ มันจะแสบคันเจ็บเวลายืนเดิน

สุดท้ายมันสอนหลายๆอย่างเลยค่ะ ทั้งการอดทน การใช้ชีวิต ค่าใช้จ่าย คนในครอบครัว จนตอนนี้เราก็ขอแค่ให้มันดีขึ้น มันคงไม่เจ็บไปตลอดชีวิตหรอก เราอยู่ด้วยเพราะความหวังค่ะ

วันนี้ 11-11-2566 เราก็ยังไม่หายดีค่ะ ขอกำลังใจด้วยนะคะ

เขียนยาวหน่อย หรือใช้คำไม่ถูกขอโทษด้วยค่ะ

#ย้ำนะคะ มันทรมานจริงๆ!!! เราผ่านทุกอย่างมาหมดแล้ว ใครสงสัยตรงไหนถามได้เลยค่ะ