ทำไมเราถึงไม่คิดจะแสวงหาความก้าวหน้าใน...

เราเคยคิดภาพว่าอยากเป็นสาวออฟฟิศย่านดังกลางกรุง เป็นเวิร์กกิ้งวูแมนสวยๆ ที่ทั้งดูเท่ดูสมาร์ทและมีเงินเข้าบัญชีเดือนละครึ่งแสน แต่จินตนาการก็คือจินตนาการเพราะความสามารถเรามันไปไม่ถึง พอออกมาสู่โลกของการทำงานจริงๆ โลกของการเป็นผู้ใหญ่มันพลิกไปจากที่เราวาดเอาไว้มาก ทำให้เส้นทางชีวิตของเราบนเวย์ที่เรียกว่าการทำงานมันไม่ค่อยราบรื่น ทุกครั้งที่ทำงานไปได้สักพัก พอรู้สึกว่ากลัวจะหมดไฟจนทำได้ไม่ดีผิดมาตรฐานในใจตัวเองก็เลยชิงลาออกมาก่อนทุกที ลงท้ายที่เป็นฟรีแลนซ์ แต่จริงๆ รันอยู่งานเดียวคือแต่งนิยายขายทางออนไลน์ รายได้ไม่มั่นคงสุดๆ เพราะเขียนเรื่องไหนก็ไม่เคยปังซักกะที บางเดือนรายได้ไม่พอใช้ แต่ยังดีว่าทำงานอยู่บ้าน ค่าใช้จ่ายเลยไม่มาก บางเดือนได้เยอะเราก็ใจป้ำหน่อยช่วยซื้อของใช้ต่างๆ เข้าบ้าน แต่ที่แน่ๆ ไม่มีเก็บหรอก กระทั่งสอบรับราชการได้ ซึ่งถ้าพูดอย่างละเอียดแล้วเราน้ำตาซึมเลยนะ ฉากหน้ามันก็เท่าที่เล่า แต่เบื้องหลังคือเราสงสารพี่สาวมาก ยิ่งเวลาชีบ่นว่าปวดหลังหรือปวดหัวไมเกรนเรานี่แทบร้องไห้ สงสารเพราะช่วยอะไรนางไม่ได้เลย เราไม่มีความสามารถจริงๆ พอสอบรับราชการได้รู้สึกโล่งอกมาก สบายใจมากถึงขนาดคิดว่าชีวิตนี้แฮปปี้แล้ว และบริจาคอวัยวะเรียบร้อยแบบไม่ลังเลเลย คือมันดีใจมากจนไม่กลัวอะไรเลย ยิ่งอยากทำดีมากขึ้นๆ ทุกวัน ปัจจุบันเราทำงานอยู่ระดับปฏิบัติการ หรือเรียกง่ายๆ ว่าเป็นขั้น starter แต่เราพอใจมากแล้วค่ะ ***เน้นว่า ณ ขณะปัจจุบันนะ แล้วก็คิดว่าจากนี้ต่อไปอีกซักพักใหญ่ๆ ด้วย แต่อนาคตก็ไม่แน่ว่าอาจจะอยากดิ้นขึ้นสูงไปอีกก็ได้ แต่ตอนนี้ไม่มีความคิดอย่างนั้นเลย