หนีโรคจิต แต่โดนเข้าใจผิดว่าเป็นมิจฉาชีพ

เรื่องมีอยู่ว่าเรากำลังไปมหาลัยค่ะ แต่วันนั้นตื่นสาย แถมขึ้นรถผิด เราขึ้นรถสองแถวจากสถานที่A เพื่อไปลงสถานที่B มีลุงคนนึงนั่งรถอยู่ก่อนแล้ว มองเราบ่อยมาก แต่เราไม่ได้สนใจ พอถึงสถานที่Bเราลง ลุงก็ลงตาม เราเลยจะต่อรถไปสถานที่C แต่ดันขึ้นรถผิด ได้กลับไปสถานที่Aอีกครั้ง ลุงคนนั้นก็ขึ้นและลงรถตามเรา ตอนนั้นเริ่มเอะใจแล้วค่ะ แปลกๆ ทำไมเขาขึ้นรถผิดตามเราทุกที่ แต่ก็นิ่งไว้ค่ะ นั่งกลับมาสถานที่B และชัดเลย ลุงลงรถตามเราอีกแล้ว เดินตามติดๆ ไม่ไหวแล้วค่ะ ช็อกมาก ตอนนั้นเราเหนื่อย เราเบลอมาก

ตัดสินใจเดินไปขอความช่วยเหลือจากพี่ผู้หญิงคนหนึ่งที่ลงรถมาด้วยกัน “พี่คะช่วยหนูด้วยนะคะ คุณลุงคนนั้นตามหนูอยู่ น่าจะเป็นโรคจิตค่ะ” แต่พี่ผู้หญิงเขามองเราแบบไม่ไว้ใจ และเขาก็หยิบโทรศัพท์ทำทีโทรหาเพื่อน แล้วพูดว่า “กุเจอเด็กผู้หญิงแปลกๆว่ะ น่าจะมิจฉาชีพ”

ตอนนั้นเราปล่อยโฮเลยค่ะ น้ำตาไหลไม่หยุด มันเจ็บใจมาก

คนทางซ้ายก็จ้องเราแบบไม่ละสายตา คนทางขวาก็ทำท่าทางรังเกียจไม่ไว้ใจ ไม่รู้จะพึ่งใคร โทรศัพท์ก็ไม่มีตังโทรหาเพื่อน ชีวิตเด่กมหาลัย ฮืออออ ยิ่งช่วงนั้นงานหนักมากทำเราร่างกายอ่อนแอสุดๆ รู้ลิมิตตัวเองว่าถ้าปล่อยไว้แบบนี้ เกิดเรื่องไม่คาดคิดคงสู้ไม่ไหว แค่อยากขอใครสักคนเป็นเพื่อนร่วมทางแค่ไม่กี่นาทีเท่านั้นเองค่ะ แต่ก็เข้าใจนะคะ วันนั้นโกรธที่สุดคือพวกมิจฉาชีพเลย ที่ทำให้สังคมรู้สึกไม่ปลอดภัย หวาดระแวงมากขึ้น พูดจากใจของเหยื่อที่ต้องตกอยู่ในอันตรายแบบซ้ำซ้อนอย่างเราในเหตุการณ์นี้ค่ะ

แต่สุดท้ายก็รอดมาได้นะคะ เขารู้ว่าเรารู้ตัวเลยไม่ตามต่อค่ะ จำฝังใจไปทั้งชีวิตเลย ไม่ว่าจะแต่งตัวเรียบร้อยขนาดไหนก็ไม่รอดจากคนแบบนี้ค่ะ😢😭😭😭

#แชร์ประสบการณ์ #โรคจิต #เตือนภัย #เตือนภัยมิจฉาชีพ #รถสาธารณะ #นักศึกษา