ชีวิตจริงยิ่งกว่าละคร

ขอเล่าแบบรวบรัดไว้ดูฟีดแบคว่ามีใครอยากให้เรามาเล่าเรื่องราวพาร์ทอื่นแบบยาวๆมั้ย....

สวัสดีค่ะ เราชื่อพายปีนี้อายุ26ปี เราออกจากบ้านมาตั้งแต่ช่วง20กว่าๆเพราะบ้านล้มละลาย + แม่ป่วย

อ้าว ทำไมแม่ป่วย บ้านล้ม ถึงเลือกออกมา

เห็นแก่ตัว?

ใช่ค่ะ เราเห็นแก่ตัว และต้องเห็นแก่ตัว

เพราะตอนอยู่บ้านเรามีแต่ความเครียด เครียดจนต้องพบจิตแพทย์ จนเป็นแพนิค + ย้ำคิดย้ำทำ ตัดสินใจออกมาเพราะทนนิสัยบางอย่างของพ่อไม่ได้ + ถูกไล่(ท้า) เลยตัดสินใจออกมา โดยยังติดต่อกับน้องและหลานตลอด

ภาพวันที่ออกจากบ้านแม่ยืนหน้าบ้านแล้วถามเราว่า เราจะไปไหนดึกดื่นแล้ว เราตอบว่าดูแลตัวเองนะ เดี๋ยวติดต่อน้องมาตลอด ภาพวันนั้นถึงวันนี้เรายังจำไม่ลืม เป็นภาพที่แม่ยืนยิ้มให้เราทั้งที่เขาเริ่มป่วยเป็นโรคสมองฝ่อ ส่วนน้องกับหลานยืนร้องไห้ที่เราตัดสินใจออกจากบ้านวันนั้น

เราออกมาใช้ชีวิตคนเดียวในคืนนั้น หาที่พักภายใน1คืน ใช้ชีวิตอยู่กับแมว2คน งัดสิ่งที่ถนัดที่สุดตอนนั้นคือทำขนมเพื่อเลี้ยงชีพจนวันนึงกลับมายืนได้ จนไปขายของออนไลน์และตั้งหลักได้มั่นคง

เวลาผ่านไปแม่ทรุดเรื่อยๆตามอาการ เราส่งของไปให้แม่ตลอด ปีแรกที่วันเกิดแม่เรากลับไปแถวบ้าน ให้น้องพาแม่ออกมา ซื้อของกินที่เขาชอบและเป็นวันเกิดครั้งสุดท้ายของแม่ที่เราได้พาเขามาเที่ยวเพราะหลังจากนั้นแม่ก็กลายเป็นผู้ป่วยติดเตียงเป็นระยะเวลาเกือบ3ปี

Goalsในปีนี้ของเราคือพาแม่ไปอยู่รพดีๆ ให้มีพยาบาลเฝ้าแต่เสียดายเรายังรวยไม่ทัน แม่ก็เสียไปซะก่อน เพิ่ง2เดือนที่แล้วเอง แต่16นีัวันเกิดแม่วนกลับมาอีกครั้งเราก็ยังจะไปทำบุญให้แม่เหมือนเดิม

ในความเศร้าก็ยังมีความโล่งใจที่แม่ไม่ต้องเจ็บปวดแล้ว ได้พักสักทีหลังจากทำเพื่อคนอื่นมานาน เราไม่เสียใจเลยที่แม่จากไป เพราะเราทำหน้าที่ลูกคนนึงเต็มที่ที่สุดแล้ว วันที่เราออกรถคันแรกในชีวิตหลังจากไม่มีครอบครัวซัพพอร์ตเหมือนเดิม รถคันนี้ก็ได้พาแม่ไปรพหลายครั้งตามที่เราตั้งใจ

จริงๆมีหลายเรื่องมากมายในชีวิต แต่เพราะใกล้จะวันแม่เลยหยิบพาร์ทนี้ในชีวิตมาเล่าสู่กันฟังก่อน ใครที่ยังมีคุณแม่อยู่บอกรักเขาเยอะๆนะคะ ให้ความรักต่อกันเยอะๆ วันสุดท้ายมักไม่มีสัญญาณเตือนจริงๆ