โรคซึมเศร้า : ครั้งหนึ่งฉันเคยมีความสุข

#ประสบการณ์เจ็บป่วย

สวัสดีค่ะ เราชื่อพลอย เป็นซึมเศร้าโดยไม่รู้ตัวค่ะตอนนั้นรู้แค่ว่าปวดหัวมากๆเลยไปหาหมอให้ตรวจดูสุดท้ายหมอทำใบส่งตัวไปจิตเวชและหมอวินิจฉัยว่าเป็นซึมเศร้าระยะที่ 4 ค่ะ

ซึมเศร้าที่เราเคยอ่านๆมาแบบผ่านๆ จนถึงวันที่เราได้สัมผัสกับตัวเองแล้วค่ะและไม่รู้ตัวเลยว่าเป็นมานานแค่ไหนแล้วจนวันที่ต้องใช้ชีวิตคนเดียวอาการเลยแรงขึ้นค่ะ จากที่เราเป็นคนเข้มแข็งมากๆไม่ค่อยเก็บอะไรมาคิดให้ปวดหัวกลายเป็นเราเก็บทุกอย่างมาคิดรวมกันตีกันยุ่งไปหมดในหัว มันหยุดคิดไม่ได้ค่ะ ส่วนมากจะเป็นเรื่องเดิมๆจากสิ่งที่คิดว่าพลาดไปแล้ว เราจะตั้งคำถามในหัวตลอดเวลาว่าถ้าวันนั้นไม่ทำอย่างนั้นตอนนี้คงไม่เป็นอย่างนี้ใช่ไหม ถ้าตอนนั้นเลือกทำแบบนั้นตอนนี้คงจะดีกว่านี้รึป่าว ทำไมเราไม่ทำแบบนั้นทำไมตอนนั้นเราไม่เลือกทางนี้ เรามักจะเอาความผิดพลาด ความล้มเหลวของตัวเองในตอนนั้นมาคิดซ้ำๆว่าทำไม การอยู่คนเดียวมันเป็นสิ่งที่อันตรายมากจริงๆค่ะเพราะ ณ เวลานั้นเราสามารถทำอะไรก็ได้จริงๆ เมื่อก่อนเคยคิดนะคะว่าคนเราทำไมถึงฆ่าตัวตาย ทำไปทำไมพ่อแม่เลี้ยงมากว่าจะโตได้ขนาดนี้ จนมาถึงวันที่เราเป็นคนๆนั้นส้ะเองจึงเข้าใจซึ้งแล้วว่าพวกเขาเหล่านั้นทำไมถึงทำแบบนี้

ปัญหาของคนเราไม่สามารถวัดกันได้ด้วยตาเปล่าจริงๆค่ะ เปลี่ยนจากประโยคคำถามว่า "จะฆ่าตัวตายทำไม จะทำร้ายตัวเองเพื่ออะไร" เป็นการปลอบประโลมเขาจะดีกว่า เพราะความรู้สึกของคนเรามันละเอียดอ่อนเกินกว่าจะคาดคิด ปัญหาของแต่ละคนไม่เหมือนกัน พื้นฐานของการเติบโตมาของแต่ละคนก็ไม่เหมือนกัน อย่าเอาพื้นฐานของตัวเองไปวัดกับใครค่ะ เราชอบได้ยินคนรอบข้างที่ดูข่าวฆ่าตัวตายแล้วพูดว่า กว่าจะโตมาได้ขนาดนี้พ่อแม่หมดเงินไปเท่าไหร่ ไม่มีปัญญาคิดก็สมควรตายไปแหละ ในฐานะที่เราเป็นซึมเศร้าและได้ยินประโยคนี้เข้าไปก็จุกเหมือนกันค่ะ อยากจะอธิบายให้เข้าใจแต่ก็เงียบดีกว่า

ครั้งนึงเราเคยมีความสุขค่ะ ทำงาน กลับบ้านมาทำโน่นทำนี่ พูดคุยกับคนนั้นคนนี้หัวเราะยิ้มได้จากใจจริง มีงานอดิเรกทำไปเรื่อยและสนุกกับมัน มีแพลนนั่งดูหนังซีรี่ย์ รอคอยสิ้นปีที่มีแสงสีเสียงและความสนุกสนาน เราชอบคริสมาสต์มากๆค่ะ เราชอบแสงไฟและบรรยากาศของเดือนนั้น เรามีความสุขกับทุกสิ่งเหมือนไม่มีเรื่องอะไรให้คิดมาก ต่อให้เจอปัญหาอะไรเราก็ผ่านมันไปได้ ได้กลับบ้านไปเล่นกับแมวที่เราเลี้ยงไว้ทั้งสี่ตัว น้องเป็นแมวจรทั้งหมดเลยค่ะน่ารักมากๆเลย จนวันนึงที่เราต้องออกจากบ้านหลังนั้นมาใช้ชีวิตคนเดียว สิ่งที่เรามีทุกอย่างเราเอามาไม่ได้ ทั้งเงินทองทรัพย์สินและแมวที่เรารักมากๆ มันเคว้างคว้างสุดๆไปเลยค่ะ มันเป็นอาการที่อยู่ๆก็รู้สึกอยากจะร้องไห้ขึ้นมาดื้อ เคยไปนั่งกินข้าวที่ร้านคนเดียวแล้วร้องไห้ด้วยค่ะทั้งๆที่ไม่ได้มีเรื่องอะไร ทำได้แค่ตักข้าวเข้าปากแล้วปาดน้ำตาสะอื้นมห้เงียบที่สุด ขี่รถอยู่ดีๆเห็นรถขนควายขนหมู่ขับผ่านก็นึกถึงว่าเขาจะเอามันไปไหนละก็ร้องไห้ บางทีก็ทำตัวเองไม่ถูกเหมือนกันค่ะ ทุกคืนอารมณ์จะดิ่งลงสุด ถ้าวันไหนมีเรื่องมากระทบจิตใจจนเจ็บช้ำมากๆก็จะทำร้านตัวเอง มันไม่ใช่ว่าทำเพื่อเรียกร้องความสนใจค่ะ มันเป็นอารมณ์ที่เจ็บจากข้างในมากๆเลยเลือกที่จะระบายความเจ็บนั้นออกมาทางร่างกาย ประมาณว่าให้มันเจ็บตรงนี้แทนแล้วกันสบายใจกว่า นาทีที่รู้ว่าเป็นซึมเศร้าก็ตกใจค่ะ หมอบอกให้เราบอกแม่เราเลยตัดสินใจบอกแม่ไป แต่ว่าแม่ก็อายุมากแล้วเขาเลยไม่เข้าใจโรคนี้สักเท่าไหร่ ต้องไปรับยาทุกเดือนเพื่อปรับสารเคมีในสมองให้เท่ากัน ต้องกินยานอนหลับทุกคืนเพื่อให้หยุดคิดมาก จนวันนี้เราผ่านมันมาได้แล้วค่ะ ถึงแม้ว่าหลังจากที่ผ่านมันมาได้เราก็ยังไม่มีความสุขเท่าไหร่แต่ก็ดีกว่าตอนนี้นเยอะเลยค่ะ อยากเป็นกำลังใจให้ทุกคนที่เป็นซึมเศร้า อยากบอกพวกเขาว่าโอบกอดตัวเองเยอะๆนะ และอยากให้คนที่มองว่าโรคนี้เป็นโรคที่เรียกร้องความสนใจลองเปิดใจและเข้าใจดูค่ะ ไม่มีใครอยากเป็นแต่เราเลือกไม่ได้ จิตใจคนเรามันเปราะบางมากๆ คนเป็นซึมเศร้าไม่ได้อยากได้ความสงสารแค่อยู่ข้างๆและเข้าใจเขาก็พอค่ะ