แชร์ประสบการณ์ซิ่ว

เริ่มแรกคือ

-เรารู้ตัวช้ามากกกกกก ม. ปลายเราเรียนสายศิลป์อังกฤษ ซึ่งไม่ใช่ ห้องEnglish program ที่หรูหราอะไร

ความฝันอยากเรียนสถาปัตยกรรม ออกแบบบภายใน แต่ปีต่อมาคณะเปลี่ยนเกณฑ์เป็น "รับเด็กที่จบสายวิทย์-คณิต"เท่านั้น

เลยดับฝันไปเลย

-จึงดูสาขาอื่นๆแทน ซึ่งดู สาขาศิลปะ หรือจะภาษาอังกฤษเพื่อค่อยอดของที่เรามีอยู่แล้ววให้ปังกว่ากว่าเดิม

สรุปเลือกเรียนศิลปะ เพราะคิดว่ามันน่าสนใจดี เลยสมัครรอบ Portfolio ไป ปรากฏว่าผ่านสัมภาษณ์ ก็ดีใจ

-แต่พอเรียนไปประมาณ 1 ปีเต็มเริ่มรู้ว่าไม่ใช่ตัวเองจริงๆ บรรยากาศไม่ enjoyเลย บวกกับ Covid ระบาด เรียนไม่รู้เรื่อง เครียด ข้อจำกัดในการทำ project มีจำกัด ออกไปไหนก็ไม่สะดวก บวกกับร้องไห้บ่อย เพราะต้องทำงานส่งอาจารย์แล้ววมีการวิจารณ์งาน อาจารย์ก็สไตล์ติสๆ ก็จะพูดตรงๆ ช่วงนั้นเราก็นอยด์ บวกกับการเห็นงานเพื่อนๆสวยๆ ได้เต็ม แต่มองกลับมาทางเรางานออกมาไม่ดีอีก เรื่องความสัมพันธ์จึงเลือกที่จะคุยกับเพื่อนน้อยลง เริ่มเเยกตัวเองออกมา ไปไหนคนเดียว รู้สึกเครียดมากๆ จนต้องไปปรึกษานักจิตหลายๆหน

-จึงเริ่มคุยกับแม่ ใช้เวลานานพอสมคควรถึงแม่จะเข้าใจ เพราะเสียเวลา ต้องเรียนให้จบ เพราะตัวเองเลือกเเล้ว เราก็พยายามอธิบาย พอเวลาผ่านไป แม่ก็เข้าใจเรามากขึ้น เราเลยตั้งใจหาสอบ หาข้อมูลบวกกับสอบถาม เกี่ยวกับเรื่องการเรียนกับรุ่นพี่ตามกระทู้ต่างๆ เเละสมัครเรียนอีกคณะ แต่มหาลัยเดิม สรุปผ่านรอบ2 รอบโควต้าอย่างที่ตั้งใจ…

แต่เพื่อไม่ให้เสียเปล่า จึงเอาเกรดที่เคยสะสม มาเทียบโอนจะได้ไม่เรียนให้เสียเวลา

-ปัจจุบันก็เเฮปปี้กับสิ่งที่เรียน เพื่อนๆน่ารักมากๆ เฮฮาปาร์ตี้ เฟรนด์ลี่สุดๆ

บทเรียนที่ได้รับ

-ควรศึกษาสิ่งที่เราจะเรียนอย่างถี่ถ้วน แต่ถ้าเข้าไปแล้วมันไม่ใช่ก็รีบเปลี่ยน

-การซิ่วไม่ใช่เรื่องน่าอาย เพราะสิ่งที่แย่กว่านั้นคือสุขภาพจิตของเราเอง

-การรู้ตัวว่าเราชอบอะไรช้า ก็ไม่ผิด เพราะตอนเรียน ม ปลาย เราเรียนกันวันนึงไม่ต่ำกว่า6-7วิชาแล้วจะเอาเวลาไหนไปหาตัวเองเร็วขนาดนั้น? ต้องมีลองผิดลองถูกบ้าง

เพื่อนๆคนไหนเคยมีประสบการณ์เกี่ยวกับการซิ่ว หรือกำลังตัดสินใจซิ่ว มาเล่าสู่กันฟังได้นะคะ☺️

#เรื่องเล่านักศึกษา

#ชวนคุย