เม้ามอย with me✨

How to fix a broken heart ❤️‍🩹

chapter 3 🩹

✏️ความผิดพลาดที่ฉุดรั้งเราไว้

-ความสำคัญของการรู้จุดจบ : มีงานวิจัยเกี่ยวกับการเลิกราได้บอกว่าปัจจัยหลักข้อหนึ่งที่ทำให้เราปล่อยวางและก้าวเดินต่อไปได้ คือ “ความเข้าใจกระจ่างแจ้งเกี่ยวกับสาเหตุของการเลิกรา” หากรู้ว่าเลิกกันเพราะอะไรก็คงดีกว่าที่เราไม่รู้อะไรใช่มั้ยคะ แต่หลายๆครั้งเราก็ไม่ยอมรับความจริงส่งผลให้การฟื้นตัวช้าออกไป

-อันตรายของการทึกทักว่าเราผิด : หนังสือบอกว่า เมื่อความเศร้าโศกไม่บรรเทาลงใน 6 เดือน เป็นสัญญาณว่า เรามีความผิดปกติด้านการตอบสนองต่อการสูญเสียหรือเรียกว่า “ภาวะโศกเศร้าที่ผิดปกติจากการสูญเสีย (complicated grief) ” -> มันเกิดจาก negative cognition แปลว่า ความคิดที่ไม่เที่ยงตรงซึ่งทำให้เรารู้สึกแย่กับตัวเองและขัดขวางการกลับไปใช้ชีวิตอย่างมีประสิทธิภาพ มีลักษณะ 3 ประการ เป็นการตำหนิตัวเอง, เป็นความคิดที่มีความคลาดเคลื่อน, เรามักหลงเชื่อว่าความคิดเหล่านั้นเป็นจริง ซึ่งทั้งหมดนี้ไม่ใช่เรื่องผิดปกติหากอยู่ในระดับที่เบาบาง

-เหตุใดเราจึงยกย่องคนที่ทำให้เราใจสลายและเหตุใดเราจึงไม่ควรทำเช่นนั้น : การเสพติด~ภาวะใจสลาย “ความต้องการคนๆนั้นอย่างมาก”->จดจ่อกับข้อดีอย่างไม่สมดุลหรือการเล่นซ้ำความทรงจำที่แสนวิเศษและสิ่งที่เราสนใจน้อยกว่ามากคือข้อบกพร่องต่างๆ ทั้งหมดนี้ทำให้เกิดวงจรอุบาทว์ที่ทำให้ความโหยหาของเราเข้มข้นขึ้น หนทางที่ดีที่สุดในการหลีกเลี่ยงการมองคนรักเก่าอย่างเลิศเลอ=การตั้งใจบังคับให้เกิดมุมมองที่สมดุลในใจ

-การหลีกเลี่ยงเพิ่มขนาดของความโศกเศร้าได้อย่างไร : การหลีกเลี่ยงสิ่งต่างๆไม่ได้ลดอิทธิพลทางอารมณ์ที่สิ่งนั้นมีต่อเราแต่เป็นการเพิ่มมันโดยเราทักจะเริ่มต้นจากสิ่งเล็กๆและขยับขยายออกไปทำให้พื้นที่เขตแดนของเราลดลงเรื่อยๆ เช่น ไม่ไปกินร้านที่เคยไปด้วยกัน วิธีแก้คือการ “ชำระ” สายใยและทวงคืนสิ่งต่างๆกลับมาโดยการไปที่เดิมอีกครั้งแต่ในสถานการณ์ที่แตกต่างและเฉพาะเจาะจงเพื่อสร้างสายใยใหม่ๆ

-การยึดคิดกับเครื่องเตือนใจจะทำให้เรายึดติดกับความเจ็บปวด : การทิ้งไปอาจทำให้ทรมาณในตอนแรกแต่มันคือช่วงเวลาที่เราต้องจ่ายในระยะสั้นเพื่อกำไรในระยะยาว ความเจ็บปวดทางอารมณ์จะลดลงและอารมณ์ดีขึ้นหลังจากเรา “โละทิ้งเครื่องเตือนใจ”

💖หนังสืออ่านง่ายไม่ต้องอ่านซ้ำหลายรอบถึงจะเข้าใจ

สุดท้ายเป็นกำลังใจให้ทุกคนที่กำลังซ่อมแซม แล้วไปต่อด้วยกันนะคะ