เสียใจที่ครั้งนึงเคยห้าม พ่อแม่เลิกกัน

ตอนเป็นเด็กรู้สึกโชคดีมากที่คนในครอบครัวอยู่ครบพร้อมหน้าพร้อมตา พ่อแม่ ปู่ย่า ตายาย ลุงป้า น้าอาไม่เคยมีปัญหาครอบครัวให้เราต้องคิดเลย

.

พอช่วงม.4 พ่อกับแม่ทะเลาะกันบ่อยมากและรุนแรงขึ้นเรื่อยๆซึ่งเราเห็นและรับรู้มาตลอด วันนึงแม่บอกเราว่าขอเลิกกับพ่อได้ไหม? เราบอกว่าไม่อยากให้เลิกกัน หนูอยากอยู่พร้อมหน้าพร้อมตาแบบนี้ ที่ตอบแม่แบบนั้นเพียงเพราะอยากให้ครอบครัวอยู่ด้วยกันครบทุกคน เพราะตั้งแต่เด็กยันโตเพื่อนชอบบอกว่าดีจังที่เราได้อยู่กับทุกคนในครอบครัวซึ่งเรากลัวมากที่จะต้องขาดใครไป แม่ก็ยอมโอเคอยู่กับพ่อต่อ จนแม่ทนไม่ไหวและบอกเราพร้อมน้ำตาอีกว่าอยู่ด้วยกันไม่ได้แล้วจริงๆ ในตอนนั้นเราจำใจยอมค่ะ แม่ตัดสินใจไปทำงานต่างจังหวัด นั่งรถ8ชม.มาหาเราในคืนวันเสาร์มาถึงบ้านเช้าวันอาทิตย์และต้องนั่งรถกลับในคืนวันอาทิตย์นั้นเพื่อทำงานเช้าวันจันทร์ทำแบบนี้บ่อยมาก เพราะแม่ห่วงรู้ว่าเราผิดหวัง เสียใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นอีกทั้งเราติดแม่มากๆ

.

นึกกลับไปเราเสียใจทุกครั้ง ที่เห็นแก่ตัวเพื่อความสุขของตัวเอง ปล่อยให้แม่ต้องเสียใจทรมานกับความรู้สึกเพียงคนเดียว เสียใจที่ในตอนนั้นแทนที่จะเป็นเราที่เยียวยารักษาใจแม่ มาคิดได้ตอนที่สายว่าการที่พ่อแม่ตัดสินใจทำอะไรสักอย่างเค้าต้องคิดไตร่ตรองอย่างถึงที่สุดแล้วเราควรที่จะฟังเหตุผลและเคารพการตัดสินใจของเค้าด้วย

#เรื่องครอบครัว #ชีวิตครอบครัว #ยังไงไหนเล่า