คุณหมอตัวน้อยคุณคาวบอยยอดรัก.⋆ | วิดีโอที่เผยแพร่โดย แมงมุมใต้เตียง❀ | Lemon8

คุณหมอตัวน้อยคุณคาวบอยยอดรัก.⋆｡♞˚ | #นิยาย #นิยายแปล #fiction #ebook #MEB #cowboy #romance #western #CHIPOFTHEFLYINGUByBMBower

สำหรับคนรุ่นใหม่ที่หลงไหลความคลาสสิก ทำไมไม่ลองอ่านนิยายรักสุดแสนโรแมนติกเรื่องนี้กันล่ะ?

🌐 พิกัด eBook: #คุณหมอตัวน้อยคุณคาวบอยยอดรัก .⋆｡♞˚ โหลดนะ สุดปัง

https://www.mebmarket.com/index.php?action=BookDetails&data=YToyOntzOjc6InVzZXJfaWQiO3M6NzoiMTE3NjAyMiI7czo3OiJib29rX2lkIjtpOjMxNzU4MTt9

📝 ผู้แปล: ก็ ณ ก่อนนั้น

🩷 สนพ : NiyayZAP

EP:01 🆙 #คุณหมอตัวน้อย ..คุณคาวบอยยอดรัก.⋆｡🏜˚ : บทที่ 1 - น้องสาวของชายชรา

เมื่อไปรษณีย์ประจำสัปดาห์เพิ่งมาถึงฟาร์มฟลายอิ้งยู; และชอร์ตี้ ผู้ที่ขี่ม้าไปรับพัสดุไปรษณีย์ที่ดรายเลคช่วงบ่ายวันนั้นก็โยนจดหมายกองโตให้ 'ชายชรา' แล้วกำลังจะเดินกลับไปที่คอกม้า แต่ถูกเจ้าของไร่เรียกไว้เสียก่อน

"ชอร์ตี้! เฮ้ย! ชอร์ตี้!"

ชอร์ตี้กระแทกม้าที่กำลังส่งฝุ่นคลุ้งที่ซี่โครงแล้วหันม้ากลับมา ม้าของเขายกขาหน้าเมื่อมันถูกดึงให้หยุดกะทันหันที่หน้าระเบียงบ้านหลังใหญ่

"จดหมายนี่ไปอยู่ที่ไหนมา?" ชายชราถามด้วยความตื่นเต้น เจมส์ จี. วิทมอร์ เจ้าของฟาร์มปศุสัตว์คงแปลกใจมากถ้ารู้ว่าพวกคาวบอยหนุ่มๆ ในไร่มักจะเรียกเขาลับหลังว่า ‘ชายชรา’ เจมส์ จี. วิทมอร์ ไม่คิดว่าตัวเองแก่ แม้เขาจะยังคงหล่อเหลา ดูดีกว่าอายุ แต่ก็ต้องยอมรับหลังจากการขี่ม้านานหลายชั่วโมงว่าโรคกระดูกไขข้อเล่นงานเขาเข้าให้แล้ว .. ซึ่งเขาโทษว่าเป็นเพราะเขาใช้ชีวิตแบบหยาบๆ มาสิบสี่ปี นอกจากนี้ ยังมีประกายสีเงินบนศีรษะของเขาที่สว่างขึ้นเรื่อยๆ ทุกวัน แม้มันจะทำให้เขาดูภูมิฐานมากขึ้น แต่ตอนนี้มันก็สว่างมากจนเห็นได้ชัดเจนขณะเขายืนอยู่กลางแสงแดดที่ส่องลงบนทางเดินหน้าบ้าน โบกซองสี่เหลี่ยมอยู่ต่อหน้าชอร์ตี้ ขณะที่คาวบอยหนุ่มยังคงมองมาที่เขาอย่างเย็นชาสุดๆ

ต่างกับม้าของชอร์ตี้ มันกลอกตาจนเห็นแต่ตาขาว ฮึดฮัดและถอยหนีจากวัตถุสีขาวที่กระพือปีก

"บ้าเอ๊ย! จดหมายฉบับนี้หายไปไหนมา!" เจมส์ จี. โวยวาย ด้วยน้ำเสียงกล่าวโทษ 

"แล้วปีศาจตัวไหนจะมาบอกให้ผมต้องรู้เหรอ?" ชอร์ตี้โต้ตอบขณะบังคับม้าของเขาเดินเข้ามาใกล้ "น่าจะอยู่ที่สำนักงานนั่นแหละ ผมเพิ่งได้รับมันมาพร้อมพัสดุกองอื่นๆ วันนี้เอง" 

"มันผ่านมาสองอาทิตย์แล้วนี่สิ!" เจมส์ จี.บ่นเสียงดัง "ไม่เคยพลาดเลย .. ถ้าจดหมายบอกว่าใครจะมา หรือคุณต้องรีบไปเจอใครที่ไหน จดหมายฉบับนั้นแหละที่จะเตลิดไป เมลจะถูกเปิดช้าจนแทบไม่ทันการณ์ พวกจดหมายที่ถามว่าคุณอยากรวยภายในสิบวันจากการขายหนังสือหรืออะไรทำนองนั้นมั้ย แต่มันกลับโผล่มาที่นี่ไว๊ไว เหมือนลิงคาบมา..หมาคาบไป แม่งเอ๊ย!" 

"คุณมีธุระเร่งด่วนที่ต้องไปไหนหรือ?" ชอร์ตี้ถามด้วยความเห็นใจเล็กน้อย 

"แย่กว่านั้นอีก" เจมส์ จี. คราง "น้องสาวของฉันจะมาพักร้อนที่นี่ พรุ่งนี้ แถมไม่มีใครทำกับข้าวแทนแพทซี่ แล้วเธอก็ไม่สามารถกินที่โรงอาหารได้ แถมบ้านก็รกเหมือนร้านขายของเก่า!"

"ดูเหมือนว่าคุณจะเจอศึกหนักมากเลยนะ" ชอร์ตี้พูดพลางยิ้ม - ชอร์ตี้เป็นหัวหน้าคนงานคนหนึ่ง จึงได้รับอนุญาตให้พูดจาได้อย่างอิสระ

"ต้องมีคนไปรับเธอซะหน่อย - ให้ชิปไปเอาทีมม้าสีครีมมาและปล่อยให้เขาทำเรื่องนั้นต่อไปให้เสร็จ แล้วก็ส่งพวกผู้ชายบางคนขึ้นมาช่วยฉันขุดนู่นถอนนี่หน่อย เดลล์ไม่เคยอยู่อย่างลำบาก เธอเพิ่งออกจากโรงเรียนแพทย์ เธอมีใบประกาศนียบัตรแล้วนะ เธอเล่าให้ฉันฟังในจดหมายฉบับล่าสุดก่อนหน้านี้ เธอจะเจอกับจุลินทรีย์เป็นล้านๆ ในกระท่อมเก่าๆ นี่ เอ่อ แล้วเดี๋ยวนายไปบอกแพทซี่ด้วยว่าฉันจะไปกินข้าวเย็นสายกว่าที่เคย และบอกให้เขาเตรียมตัวและทำอาหารที่ผู้หญิงชอบ - เค้กหรืออะไรทำนองนั้น แพทซี่จะรู้เอง ฉันยอมจ่ายเป็นดอลลาร์หนึ่งซะหน่อยเพื่อเอาไอ้เจ้าหนุ่มตัวเล็กนั่นเข้ามาไว้ในออฟฟิศ"

แต่ชอร์ตี้ฟังแค่พอรู้เรื่อง เขารีบวิ่งลงเนินยาวไปที่คอกม้าอีกครั้ง ถึงเวลาอาหารเย็นแล้ว และชอร์ตี้ก็หิว นอกจากนั้นยังมีข่าวที่จะบอก และเขาอยากรู้ว่าพวกคนงานหนุ่มๆ จะรับมือกับมันยังไง - เขาเพิ่งปล่อยม้าเสร็จ อาหารเย็นก็ถูกเรียก เขารีบวิ่งกลับขึ้นเนินไปที่โรงอาหาร ล้างมืออย่างรวดเร็วในกะละมังสังกะสีที่มีม้านั่งวางข้างประตู เช็ดหน้าให้แห้งด้วยผ้าเช็ดตัวแบบม้วน แล้วเข้าไปนั่งประจำที่โต๊ะยาวด้านใน

"มีจดหมายมาหาผมบ้างไหม?" แจ็ค เบทส์เงยหน้าขึ้นจากการใส่ก้อนน้ำตาลก้อนที่สามลงไปในกาแฟ 

"ไม่มี - เธอไม่ได้เขียนมาหรอกคราวนี้ แจ็ค" ชอร์ตี้เอื้อมแขนไปหยิบ 'สตูว์มัลลิแกน'

"งานเต้นรำเป็นไงบ้าง?" แคล เอมเม็ทท์ถาม 

"เดาว่าน่าจะโอเคนั่นแหละ พวกเขามีวงดนตรีมาเล่น โรงแรมเตรียมต้อนรับแขกที่อาจจะมากันเยอะมากแน่ๆ ถ้าอากาศยังคงแจ่มใสแบบนี้; ชิป นายใหญ่อยากให้นายจัดการเรื่องทีมม้าสีครีมหลังมื้อเย็น นายต้องไปรอรับรถไฟพรุ่งนี้นะ" 

"รถไฟขบวนไหน?" ชิปเงยหน้ามองขึ้นมา "ตาดั๊งค์เฒ่าจะมาเหรอ?"

"ขบวนเที่ยงตรง, และเปล่าเลย นายใหญ่ไม่ได้พูดถึงอะไรเกี่ยวกับดั๊งค์ และเขาอยากให้พวกนายกลุ่มหนึ่งขึ้นไปขุดดินที่ออฟฟิศแล้วก็จัดการให้มันเรียบร้อยเพื่อต้อนรับแขก มันต้องเสร็จภายในคืนนี้ ส่วนแพทซี่ นายใหญ่สั่งให้นายรีบไปทำอาหารอะไรสักอย่างที่มันกินได้; อะไรที่มันไม่เต็มไปด้วยจุลินทรีย์"

ชอร์ตี้แสร้งทำเป็นยุ่งอยู่กับการเป่ากาแฟ เขาสนุกกับการมองอารมณ์ที่แตกต่างกันไปบนใบหน้าของพวกหนุ่มๆ

"ใครจะมาเหรอ?"