มีสามี ก็เหมือนไม่มี เราควรจะมีทำไมให้เสียใจ เหนื่อยใจ

เราทบทวน ทุกเรื่องด้วยตัวเองอยู่บ่อยครั้ง ปัญหามาจากอะไร? เกิดจากใคร เกิดที่ไหน เพราะอะไร? เรา หรือ สามี?!

เราต่างคน ต่างทำงานประจำ สามีจ่ายค่าบ้าน ค่าไฟ เราจ่ายค่าของใช้ของกิน ของลูกในบ้านทั้งหมด ทั้งกินในบ้าน กินนอกบ้าน เราต้องจ่าย(ถ้าไม่มีก็ยืมสามีมาจ่ายให้แล้วค่อยคืนทีหลัง จ่ายของที่สามีกินนอกบ้านแล้วเอาเงินมาจ่ายคืนเขาเพราะเรายืม)

-มาวันนี้ทะเลาะมีปากเสียงกันไม่เข้าใจกันในหลายหลายเรื่อง.เรื่องสะสม เราอดทนทุกเรื่องและคิดว่าเค้าควรจะอดทนในบางเรื่องที่เขาไม่ชอบเราเหมือนกัน

-เราเคยโดนไล่ออกจากบ้านเพราะเราไม่ได้จ่ายค่าบ้าน

-เราเคยโดนทิ้งข้างทางเพราะเค้าไม่อยากให้เรานั่งบนรถแล้วตอนนี้เค้าโกรธอยู่ไม่สนใจว่าข้างทางอยู่ที่ไหนและฝนตกหนักหรือไม่เป็นทั้งหมดสามครั้ง

-ในเวลาที่ต่างคนต่างโกรธและโมโหกันอย่างน้อยเราก็ไม่เคยพาลโดยการละทิ้งหน้าที่ที่เราต้องรับผิดชอบเช่นซักผ้า รีดผ้า ทำกับข้าวเรายังทำหน้าที่เราไม่ได้แบ่งของใครของมันแต่ถ้าเกิดเวลาทุกอย่างเกิดจากสามีเค้าจะไม่ทำใดใดเกี่ยวกับเราทั้งสิ้น

-เราให้เค้ามาส่งที่ทำงานวันหยุดเค้าก็ทวงค่าน้ำมัน.ให้เราช่วยเราก็เบิกที่ทำงานมาให้ทุกเดือน เดือนละ 2000 บาทเป็นค่าน้ำมันติดต่อทำงานนอกเหนือเวลางานปกติ เค้าก็บอกว่ามันต้องมีค่าสึกหรอค่าเสื่อมอีก ซึ่งเราก็แจ้งว่าก็คือคุณไม่สะดวกมาส่งคุณไม่อยากทำแล้วใช่ไหม เพราะเราจ่ายมากกว่า เราไม่มี เค้ากลับด่าเรา มาว่าเราไม่เคยคิดจะช่วยครอบครัว คิดแต่จะทำแค่หน้าที่เห็นแก่เงินจ่ายแค่เงินก็จบ?? เราไม่เข้าใจว่าทำอะไรก็ไม่ถูกใจซักอย่าง

-บางครั้งเราก็อดทนไม่ไหวนะก็มีระเบิดแล้วก็ว่ากันเสียงดังแต่เราก็ไม่อยากทำต่อหน้าลูกเช้านี้ก็ทะเลาะกันต่อหน้าลูกไปหนึ่งครั้งสงสารลูกนะแต่เราก็รู้สึกว่าเราอดทนแบบนี้ ต้องทำไปอีกเท่าไหร่ในเมื่อมีก็เหมือนไม่มี เงินเดือนเรายังไม่ถึง 50% ของเงินเดือนเขาด้วยซ้ำไปแต่เราก็ทำหน้าที่ของเราแม้จะลำบากเราก็ไม่เคยขอให้ช่วยไม่เคยขอให้ออกแทน แม้ว่าจะติดค้างบัตรเพราะนำเงินมาหมุนในครอบครัวเราก็ไม่เคยขอหยิบยืมจากเขาเรื่องส่วนตัว ยกเว้นเรื่องที่ต้องรับผิดชอบภายในบ้านที่ตามแจ้งไว้ด้านบนเราจึงขอยืมเพราะเราไม่มีจริงๆและก็ติดหนี้เอาไว้.

-ส่วนซื้อของอะไรก็ตามใดใดที่ต้องการไม่เคยให้เงินเราเราต้องออกเองไปก่อนเสมอ ถ้าเราทวงก็บอกว่าซื้อให้แค่นี้ก็ไม่ได้แต่ถ้าเป็นของเราเราต้องฝากตังค์นะเราถึงจะกล้าสั่ง จะกินอะไรเรายังไม่กล้าที่จะกินเป็นบางครั้งที่เราก็ต้องรักตัวเองบ้าง สั่งของมาใช้ส่วนตัว เครื่องสำอางครีม กระเป๋าเล็กน้อย ซึ่งนานนานทีก็กลายเป็นว่าซื้อของไร้สาระ.

-มาวันนี้เราพูดขึ้นมาว่าถ้าเราดูเป็นคนเลวและเกาะกินขนาดนั้นก็ไปหย่ากันให้มันจบจะได้ไม่ต้องมาข่มขู่ทอดทิ้งเหมือนคนที่ไม่ได้ให้คุณค่ากันอยู่แล้ว คุณคิดจะทิ้งเราไว้ข้างทางคุณก็ทิ้งคุณคิดจะให้เราออกจากบ้านคุณก็ไล่ทั้งที่เราอยู่กับแม่และลูก.

-คุณก็รู้เราไม่มีใครไม่มีบ้านหลังอื่นไม่ได้ซื้อรถเพราะเราไปทำงานทางเดียวกันจึงไม่ได้ซื้อแต่พอเวลามีปัญหามึงทวงทุกอย่างว่าเป็นของมรึง เราหมดใจทุกอย่างมาตั้งนานแล้ว. แต่อดทนเพราะลูกยังเล็ก(คนโต 3ขวบ คนเล็ก8เดือนเสียในท้องเพราะเครียดและพักผ่อนน้อย น้องเป็นโรคแบบเฉียบพลันและตายไป1ปี)

มาวันนี้เราตัดสินใจเลยว่าเราจะ หย่า แบบจริงจัง เราไม่ใช่อยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีเขาเพียงแต่เราไม่อยากทำอะไรที่ดูเลวร้ายกับลูกโดยอ้างอิงจากอารมณ์ของเราคนเดียว เพราะลูกก็ไม่ได้อยากมารับรู้ถึงปัญหาที่เราทั้งสองเป็นคนสร้างกันเอง

เราก็อยากมีความสุข อยากสบายใจไม่ได้อยากเป็นตัวปัญหา เราไม่ได้เรียกร้องใดใดจากใครเลย ทุกวันนอกเหนือจากจะเป็นแค่คนรับใช้คอยทำนู่นทำนี่ให้ทุกอย่างแม้จะทำด้วยความเต็มใจแต่ก็ไม่เคยมีความสำคัญเพราะมันไม่ได้มาจากเงิน ไม่ได้จ่ายมาจากเงินเป็นตัวเงิน แต่เป็นการกระทำที่ไม่มีคุณค่า

เราอยากจะจะรักตัวเองให้มากกว่านี้ แต่เราก็รักลูกมากกว่าทุกสิ่งในชีวิต ดังนั้นใกล้เข้ามาแล้วตัวฉันเองเอ๋ย จะได้ปลดพันธนาการทุกอย่างออกจากชีวิตสักที 😢😢