วันพ่อในวันที่พ่อไม่อยู่แล้ว

วันนี้วันพ่อแต่พ่อเราไม่อยู่แล้ว พ่อเราเป็นมะเร็งหลอดอาหาร เริ่มแรกรักษาที่รพ.สิริธร ที่รพ.นี้ส่งตัวพ่อเราไปรักษาที่รพ.จุฬาต่อ เราไม่ขอพูดถึงอาการหรือความล่าช้าในการรักษาของรพ.ทั้ง 2 ที่ พ่อเราต้องเจาะช่องท้องใส่สายอาหาร เราต้องไปเรียนปั่นอาหาร เเละเรียนดฟีดอาหารให้ผู้ป่วย พอวันฉายแสงนัดตีเส้น วันที่ 1/4/62 หมอเเจ้งเราว่าพ่อเราอยู่ได้อีกไม่นาน เราร้องไห้โฮเลย หมอแจ้งว่าเชื้อมะเร็งมันกระจายไปตับแล้วและมีเนื้องอกเกิดขึ้นที่ช่องท้อง เกาะกระดูกสันหลังผ่าตัดไม่ได้ ทำได้แค่ฉายแสง 8 ครั้ง แล้งรอดูต่อไปว่าคนไข้จะไหวมั้ย ตลอดระยะเวลาพ่อเราไม่รู้เลยเรื่องอาการระยะโรค พ่อเรามีความหวังว่าจะดีขึ้นเเละได้กลับบ้าน โชคดีที่เราทำงานสีลม ตึกยูไนเต็ด เช้าเราติ้ดบัตรแล้วไปหาพ่อ ไปช่วยพยาบาลอาบน้ำ เปลี่ยนเเพมเพิส ตอนบ่ายๆถ้าทำงานเสร็จเร็วก็จะขอพี่บุคคลไปหาพ่อกว่าจะออกจากรพ.กลับบ้านก็ 3 ทุ่มกว่าทุกวันวนเป็นรูทีน บางวันหมอขอคุยเรื่องอาการพ่อ วางแผนเรื่องปั๊มหัวใจ ให้มอร์ฟีนถ้าคนไข้ไม่ไหว เชื่อมั้ยเราไม่ตัดสินใจอะไนทั้งนั้น เราเดินร้องไห้จากรพ.กลับไปทำงาน นั่งร้องไห้ต่อที่โต๊ะฝืนทำงานทั้งๆที่ในใจเราร้าวไปหมดแล้ว (พ่อเราไม่รู้เราปิดเค้าไว้กลัวเค้าไม่สู้ต่อ) จนวันที่ 15/4/62 คุณหมอบอกว่าต้องให้มอร์ฟีนคนไข้เเล้วนะ คนไข้จะไม่ทรมาน เค้าจะค่อยๆหลับไป พอพยาบาลเข็นอุกปกรณ์มาและเริ่มต่อเข้าสายน้ำเกลือ เราก็รู้แล้วว่าเวบาเริ่มนับถอยหลังที่แท้จริงแล้ว เราก็ร้องไห้ กระซิบข้างหูบอกพ่อตลอดและเปิดธรรมะให้เค้าฟัง จนวันที่ 18/4/62 (วันธงไชย) ตอน 7.30 น.เรากำลังเเต่งตัวจะไปหาพ่อ ทางรพ.โทรมาแจ้งว่าพ่อเราไปแล้ว เราร้องไห้เสียใจ ไปหาพ่อที่รพ. เราร้องไห้แค่วันเดียววันที่พ่อเราเสีย หลังจากนั้นมาเราร้องไห้เพราะความคิดถึงมากกว่า เพราะช่วงระยะเวลา 3-4 เดือน เราพาพ่อไปหาหมอ (สลับกับน้อง) เราได้ดูแลเค้ามาตลอด ตื่น 3 มาปั่นอาหารเหลว สลับกะน้องฟีดอาหาร จบรอบฟีด 1 วัน ตอน 4 ทุ่ม เราดูแลพ่อเราตั้งแต่เค้าเดินได้จนข่วยเหลือตัวเองไม่ได้ เราทำทุกอย่าง จนวันที่เค้าจากไปจริงๆ เราไม่เสียใจเลยเพราะเราทำหน้าที่ของเราดีที่สุดแล้ว

เราสนิทกับพ่อเรา เรานอนกับพ่อลูกสาวเรานอนตรงกลาง ระหว่างเรากับพ่อ พ่อเราเป็นคนกินง่าย อยู่ง่าย ถ้าลูกมีปัญหา หรือเป็นอะไรก็พร้อมไปหา ไปรับตลอด พ่อเรารักลูกสาวเรามาก เค้าหวงมาก เวลาพ่อเรานอนตรงไหนลูกเราก็จะไปนอนด้วย กลางคืนเค้าก้อนอนด้วยกันตลอด ตอนพ่อเราเสียเเรกๆลูกเราก็เว้นที่นอนให้พ่อเรา ลูกเรารอพ่อกลับบ้านตลอดเลยค่ะ จนถึงทุกวันนี้ลูกสาวเราก็งงและงอนนะว่าทำไมกุงจ๋าเค้าไม่กลับมาบ้านสักที🥰👨🏻‍🦳👧🏻