ต้องมาเป็นเจ้าของร้านอาหารในวัย 29

จะบอกว่าเป็นอะไรที่ยากมากสำหรับผู้หญิงคนหนึ่ง

• จากผู้ไม่มีประสบการณ์ใดๆ เกี่ยวกับร้านอาหาร ทำอาหารก็ไม่เป็น กาแฟก็ไม่ดื่ม แต่.. ฉันต้องเป็นเจ้าของร้านอาหาร!!

• เมื่อได้รับโจทย์มาจากพ่อ ไอเราก็ไม่เคยขัดคำสั่ง คิดแค่ว่าต้องทำให้ได้ (สายเลือดนักสู้เข้าสิงห์ซะงั้น 😁)

• อันดับแรกทำอาหารไม่เป็น จะเปิดร้านอาหารก็ต้องหาคนทำอาหารให้เราก่อน เริ่มจากชวนเพื่อนผู้ที่ทำอาหารกินเองแต่ไม่เคยทำให้ใครกิน 555 เอาว่ะ อย่างน้อยก็ทำอาหารเป็น

• 1 เดือนสำหรับการเตรียมตัวก่อนเปิดร้าน อันดับแรกเราจะขายอะไร มีกัน 2 หัว เรากับเพื่อน เราเสนอส้มตำ ยังไงส้มตำก็เข้าได้กับทุกช่วง OK ขายส้มตำ แต่ส้มตำไรก่อน ร้านเราอยู่ห่างจากตัวเมืองมากนะ เข้ามาก็ลึก คนจะขับมากินส้มตำเราก็ผ่านร้านส้มตำมาเป็น 10ร้านแล้ว เราต้องแตกต่าง..

• “แตกต่าง” ร้านอยู่ในสวนมะพร้าวน้ำหอม เราเลยนำมะพร้าวน้ำหอม มาเป็นวัตถุดิบหลัก เป็นทั้งเส้นส้มตำ ยำมะพร้าวน้ำหอม ไข่เจียวมะพร้าวน้ำหอม แกงส้มมะพร้าวน้ำหอมที่ใช้น้ำมะพร้าวในการทำ เครื่องดื่มก็ต้องเป็นน้ำมะพร้าวน้ำหอม แต่ต้องแตกต่าง.. ก็มีทั้งชาเย็นมะพร้าวน้ำหอม อเมริกาโน่มะพร้าวน้ำหอม โกโก้มะพร้าวน้ำหอม ฯ

• ได้เมนูที่ขายความแตกต่างแล้ว เราก็ลองสูตรกับเพื่อนปรับกันไปมา จนได้ความอร่อยที่เป็นฉบับของร้าน

• “พนักงาน” ต้องหาคนมาช่วยเพิ่ม เราอยู่โซนบาร์น้ำ เพื่อนรับผิดชอบอาหาร แต่ยังขาดพนักงานรับลูกค้า ประกาศหา ได้มาก็เทรนตามงูๆ ปลาๆ เพราะไม่เคยเป็นหัวหน้าใครมาก่อน เทรนด้วยความเกรงใจไม่กล้าใช้อะไรมาก สรุปเหนื่อยมากเพราะเราวิ่งเองหมดทุกอย่าง

• “ระบบ” เราจะไม่ใช้การจดเด็ดขาด เลยหา POS ที่เหมาะกับร้านเรา มันช่วยได้เยอะมากๆ เลยนะ สั่งอาหารผ่านมือถือส่งบิลเข้าครัวทันที เช็คสต็อกได้ เช็คบิลง่ายสะดวก สิ้นเดือนทำบัญชีง่าย

• “การตลาด” ศึกษาทุกอย่างที่จะทำให้ร้านเราเป็นที่รู้จัก เพราะร้านเราอยู่ลึกมาก ไม่มีการขับผ่านมาแล้วแวะ ต้องเกิดจากความตั้งใจ

• นี่แค่เริ่ม บอกเลยว่าหินมากๆ….

บ้านสวนดอกจัน อาหาร&คาเฟ่ #HappyLemon8Day#รีวิวชีวิตทำงาน #ร้านอาหาร #นครศรีธรรมราช #ธุรกิจส่วนตัว #วัยรุ่นสร้างตัว