มะเร็งในวัย 22

สวัสดีเราชื่อ ออม ตอนนี้เราอายุ 23 เราดูเหมือนคนปกติแต่เราเคยเป็นโรคมะเร็งเม็ดขาวระยะเฉียบพลันมาก่อน เดี๋ยวจะเล่าให้ฟังว่าเป็นไง

ในวันที่ 5 เมษายน 2565 เรารู้สึกปวดหัวเหมือนเป็นไข้เลยกินพาราเพราะอาจจะเครียดเนื่องจากมีงานกลุ่มแต่ผ่านไป4ชม.อาการปวดหัวก็ไม่หายเลยกินไปอีกเม็ดกินข้าวน้ำก็อ้วกเลยว่าพรุ่งนี้จะไปหาหมอรุ่งเช้าวันที่ 6 เมษา เลยไปที่บางปะกอก 9 แต่ระหว่างไปก็อ้วกแต่มีเลือดแล้วเจ็บตรงคอหมอบอกว่าให้นอนโรงพยาบาลแต่เราไม่มีเงินเลยให้หมอทำเรื่องไปคลินิกบัตรทองหมอเร้นว่าห้ามกลับบ้านต้องไปหาหมอ เราก็งงแต่ไม่ได้คิดไรมากพอถึงคลินิกหมอบอกจะนอนให้น้ำเกลือที่คลินิกหรือจะไปให้ที่รพ.ตากสิน เราเลยไปที่ตากสินแต่รู้ไหมการไปรพ.ครั้งนั้นทำให้เราอยู่ไปอีก 3 เดือน ที่จริงต้องไปผู้สูงอายุบางขุนเทียนแบบโควิดระบาดหนักมากรพ.ไปรับผู้ป่วย ไปถึงตากสินก็ตรวจทุกอย่างแล้วช่วง 5 ทุ่มเราก็แอดมิดแล้วหมอโรคเลือดเดินมาถามว่ามีพี่น้องไหมแล้วมาญาติเป็นมะเร็งไหม ทำให้ตอนนั้นเราตกใจพูดอะไรไม่ออกแล้วคิดว่ามันไม่จริง วันที่ 7 ตอนเช้าเราที่เจาะไขกระดูกมันเจ็บมากแล้วเย็นเข้าห้องไอซียูเลยแล้วผลเลือดที่ตรวจไป มีเม็ดเลือดขาว 300,000 ซึ่งตอนนั้นเราไม่รู้ว่ามันกี่เท่า ผ่านไปประมาณ3วันไขกระดูกออก พบว่า เรามีตัวอ่อนไปอุดตันเยอะมากขนาดต้องหารพ.ใหญ่เพื่อเปลี่ยนถ่ายพลาสม่าถ้าไม่เปลี่ยนอาจไม่รอดแต่โควิดระบาดหนักทำให้ไม่มีห้องย้ายไม่ได้เลยเปลี่ยนมาให้คีโมแทนตอนนั้นหมอบอกว่าเอาลงสัก1,000 ยังไม่รู้ว่าจะทำได้ไหมแล้วเรามาติดโควิดอีกทำให้คีโมต้องหยุดให้ก่อนแล้วปอดเป็นฝ่าแบบไม่มีอาการไรเลยเพราะตอนแรกตรวจpcrไม่พบ ซึ่งตอนนั้นพ่อแม่มาเยี่ยมไม่ได้เป็นอะไรที่แย่มาก แล้วตอนนั้นมันอีก2อาทิตย์สอบปลายภาคเทอม 2ของปี3 อาจารย์ก็ให้เลยว่าจะดรอปไหมแต่เราไม่ พอหายโควิดก็เข้าห้องไอซียูทำการให้คีโมแล้วเราเป็นคนที่หาเลือดยากมากขนาดเจาะไปตรงเส้นเลือดใหญ่ก็ไม่มีขาหนีบ ข้อเท้าก็ไม่มี แต่ดีที่เซลล์เรากับน้องตรงกันเพราะหมอบอกให้ปลูกถ่ายเป็นวิธีเดียวที่มีโอกาสหายได้ เราอยู่รพ.ไปประมาณ3เดือนคนเดียวที่ไอซียู แม่มาได้แค่หน้าประตูเข้ามาไปได้ ร้องไห้ทุกคืนอยากตายทุกวัน "หมอพูดมาคำนึงว่าหนูอายุน้อยมีโอกาสหายได้"ทำให้เราสู้ แต่เราต้องไปปลูกถ่ายที่ศิริราชเราเลยมาให้คีโมเฟส3ที่ศิริราชเราให้คีโมที่รุนแรงสุดเพื่อเลี่ยงการฉีดสี

หลังจากมาที่ศิริราชก็ให้คีโมต่อเพื่อรอคิวปลูกถ่าย ไปประมาณอีก2เดือนพอจะได้คิวทางรพ.โทรมาว่าเซลล์ไม่ตรงตอนนั้นรู้สึกแย่มากเพราะวันต่อมาได้คิว แล้วเราก็เข้ารพ.เพราะไข้สูง40 มีการตรวจโควิด เข้าไป ออกซิเจนดีมากแต่พอวันต่อมาออกซิเจนเหลือ40ต่ำมากแล่วเอกซเรย์ปอดหายไปเกือบครึ่งเลยคิดว่าเป็นโควิดเลยได้ยาโควิดไข้หายแต่ออกซิเจนยังต่ำใส่เครื่องช่วยหายใจจนหมอบอกว่าถ้าใส่แต่แรงสุดแล้วยังไม่ดีต้องเจาะคอไม่ยากเจาะเลยเพราะไม่อยากรักษาแล้วอะแต่สุดถ้าก็เอาอยู่ไม่ต้องเจาะอีกวันไปทำ mri ดูว่าติดเชื้อไรเอาน้ำในปอดไปดูสรุปไม่พบเชื้อเลยให้กลับบ้านออกซิเจนก็ยังต่ำแต่รับได้ก็มีให้มาตรวจปอดอีกก็ไม่เป็นฝ่าแล้วเหมือนคนไม่เคยเป็น เซลล์เรากับน้องแปลกจนหมอถามว่าพ่อแม่เป็นพี่น้องกันไหม

วันปลูกถ่าย แต่ก่อนไปห้องปลูกถ่ยตึกอัษฎางค์ ชั้น 9 หมอบอกอยากทำไหมเพราะอาจตายได้นะเราก็ลองให้ถึงที่สุดตายก็ตาย เราอยู่ในห้องประมาณ1เดือน เรากินให้ลงแต่ดีที่ให้คีโมแล้วไม่เจ็บปาก ไม่มีผลข้างเคียง ก็ออกมาแต่ก็ระวังตัวเองกินยากดภูมิเราไม่มีอาการต้าน ประมาณ 3เดือนแล้วมากินดาซ่าถึงตอนนี้จะไม่มีตัวโรคก็ต้องใช้ชีวิตระวังเพื่อมันจะไม่กลับมาเพราะเรายังไม่ได้ฉีดวัคซีน

สุดท้ายนี้ขอขอบคุณหมอพี่พยาบาลที่ตากสินแล้วศิริราชที่คอยดูแล ให้กำลังใจตอนที่เศร้าแล้วอยู่เป็นเพื่อนคุยแก้เหงา ก็อยากบอกทุกคนว่าอย่ายอมแพ้มันมาเดี๋ยวมันก็หายไปอาจจะช้าอย่าให้โทษตัวเองว่าทำไมต้องเป็นเราเราเลือกไม่ได้แต่จะทำไงให้อยู่กับมันได้ขอเป็นกำลังใจให้คนที่กำลังเป็นอยู่ขอให้ทุกคนสู้ๆนะคะ ถ้าผิดอย่างไงขอโทษด้วยนะคะ ใครมีข้อเสนอแนะคอมเม้นท์มาได้นะแลกเปลี่ยนกัน

#มะเร็ง #มะเร็งเม็ดเลือดขาว #โควิด #อยู่คนเดียว #เป็นกำลังใจ #โรงพยาบาล #ศิริราช