เลิกกับแฟนที่คบมา 9 ปี….

โพสแรกในLemon ขอบันทึกเป็นไดอารี่ชีวิตตัวเองละกัน

- เลิกกับผู้ชายที่คบมา 9 ปีเต็ม ไม่เคยบอกเลิกพร่ำเพรื่อ ไม่วือ คิดว่ารักเรา เรียบง่ายแต่สบายใจ เราจะมีกันตัลลอดปัยยย (ขำแห้งง)

- จนมาปีที่ 9 ที่เขาได้ที่ทำงานใหม่ วิถีชีวิตก็เปลี่ยน สนใจกันน้อยลง สังสรรค์มากขึ้น

- เราเริ่มถามหาความใส่ใจ ความมีอนาคตร่วมกัน

- เขาบอกว่าเขาคิดไม่ออก สับสน บอกเรากดดันด้วยจ้า แล้วก็เกทับว่าตัวเองไม่มีอนาคตให้เราทำใจ ปล่อยมือไปให้ไปเจอสิ่งที่ดีกว่า (เจอใครก็ในเมื่อชั้นมีแต่แก!!!🫤)

- จะบอกว่า ไม่ว่าคบนานแค่ไหน วันนึงถ้าไม่รักก็คือไม่รักจริงๆ

- วงจรชีวิตตอนแรกคือเหมือนในรูปการ์ตูนเลย ร้องไห้ ทำงานไปน้ำตาซึมไป กลับมาห้องร้องไห้ คิดฆตตด้วย (ไม่ดีเลย) เหงามาก เคว้งมาก

- เริ่มตามตื้อ เริ่มเซ้าซี้ถาม รอเขาตอบแบบใจจ่อใจจ่อ (เข้าสู่โหมดผู้ญน่ารำคาญอัตโนมัติ ไม่ชอบตัวเองตอนนั้นเลย)

- เขาก็ใจร้ายไปเลยจ้ะ ตอบคำสองคำต่อวัน ตอบจางๆ จากปกติใจดี มีเวลาให้ ว่างปุ้ปตอบปั้ป

- เริ่มรู้สึกตัวเองไร้ค่ามากๆๆ เสียใจสุดๆ กลับบ้านไปหาแม่ร้องแบบน่าเวทนา

- พอร้องหนัก เศร้าหนัก ก็คิดว่าเหนื่อยจัง อยากมีความสุขที่ออกมาจากตัวเอง

- หลังจากผ่านช่วงเวลาอันหนักหน่วงก็ไม่ร้องไห้เฉยเลย (นี่คิดว่าเวลาเสียใจอะไร เอาให้สุดแล้วมันจะหยุดเอง)

- เพื่อนมหาลัย เพื่อนมัธยม เพื่อนที่ทำงาน ให้กำลังใจสุดๆๆ และคอยชวนไปเที่ยวเอย มาอยู่เป็นเพื่อนเอย ซึ้งมากๆ คอยเตือนว่าถ้าเราไม่ดีแล้วที่เพื่อนคบอยู่เยอะแยะเพื่ออะไร 🥹

- ตอนนี้ผ่านไปหนึ่งเดือนแล้ว ยังไม่เก่งเท่าไหร่ แต่ดีขึ้นกว่าแต่แรกมาก

- ทำตัวสวย เห็นตัวเองในกระจกจะได้ชื่นใจ ออกกำลังกาย ไปทำบุญขอพร สวดมนต์ ไปเจอเที่ยว ไปเจอเพื่อน อ่านหนังสือ อะไรที่แต่ก่อนไม่ทำสักทีก็เริ่มทำซะ อาจเหงาหน่อยที่ไม่มีคนให้เราแชร์ ให้เราอ้อน แต่ก็บอกตัวเองต้องไปต่อสิวะ มันเกิดแล้วก็ต้องอยู่ให้ได้

- สุขที่แท้จริงคือสุขที่ใจสงบ มีความสุขจากตัวเองก่อน แต่ก่อนเรามักเอาสุขไปผูกกับคนอื่น รอแต่เขา รักแต่เขา จนเราลืมที่จะอยู่กับตัวเองจริงๆ แรกๆอาจยังไม่ชิน แต่เชื่อเถอะมันจะดีขึ้นเรื่อยๆ 💞