•ยายฝากบอกว่าขอโทษ_Fredrik Bac | แกลเลอรีที่โพสต์โดย บันทึกการอ่าน | Lemon8

•ยายฝากบอกว่าขอโทษ_Fredrik Backman

•ปราชญ์ อัสนี แปล

_

บัคมันกันต่อค่ะ หลังจากค้างเติ่งมานานแสนนานจากเล่มแรกที่อ่านเมื่อกาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว แต่ชั้นเสียใจง่ะที่อ่านเล่มวายป่วงก่อน รู้สึกพลาดมากพลาดอย่างวายร้ายสำหรับตัวเอง แบบว่าอารมณ์มันคนละโทนกันไงจากความแสบสันจัดจ้านมาสู่ความนิ่งลึก กว่าชั้นจะปรับโหมดเพื่อยอมรับเล่มนี้และทิ้งอารมณ์จากเล่มก่อนต้องใช้เวลาพอสมควร อยากบอกยายว่าขอโทษด้วยเช่นกันค่ะทิ้งไว้ซะนานเนิ่น

-

เล่มนี้อารมณ์วรรณกรรมเยาวชนโน๊ะ เล่าเรื่องของประดาเหล่ามวลมนุษย์ผู้ไม่สมบูรณ์แบบทั้งหลายทั้งปวง ผู้ถูกเหตุการณ์ สังคม คนใกล้ชิด ครอบครัว ทำให้เกิดบาดแผลภายในที่สะท้อนออกมาภายนอก ช่องว่างความสัมพันธ์ระหว่างบุคคลแม้คนเหล่านั้นจะเป็นพ่อแม่ พี่น้อง ลูก ทุกคนต้องเรียนรู้ที่จะสร้างความสัมพันธ์อันซับซ้อนระหว่างกัน เพราะความแตกต่าง บางคนมีความสามารถในการเข้ากับคนอื่นเก่ง ขณะที่บางคนเป็นเรื่องยากแสนเข็ญ ความไม่มั่นใจ ความไม่แน่ใจ สารพัดความวิตกกังวล

-

ลักษณะนิสัยส่วนตัวของแต่ละคนในการเข้าสังคม และบางครั้งพ่อแม่เองก็กระวนกระวายไม่แพ้ใครอื่น ไม่แน่ใจในการที่จะทำความคุ้นเคยกับลูกได้เช่นเดียวกัน ความกระอักกระอ่วนของความกลัวจะไม่ถูกรัก พ่อแม่ก็แค่คนที่เพิ่งจะมาเป็นพ่อแม่ของเด็ก ๗ย่าง๘ ยายก็เคยเป็นเด็กเป็นแม่มาก่อน และเป็นอะไรอีกหลายอย่างก่อนจะมาเป็นยาย มีความผิดพลาดของอดีตที่ผ่านมาของมนุษย์คนหนึ่งได้เท่ากันก่อนมาเป็นที่รักของหลาน ก่อนมาเป็นฮีโร่ของหลาน

-

ใช้ตัวเดินเป็นเด็กหญิงอายุ ๗ กำลังจะ ๘ ขวบ เป็นตัวเล่าเรื่อง และอีกเช่นเคยค่ะเราย้อนไปนึกถึงอีกเล่มที่อ่านมานานแล้วเหมือนกัน นั่นคือ “เงียบเหงาเศร้าทราม” ยายฝากบอกฯกับเงียบเหงาเศร้าทรามใช้ประเด็นเดียวกัน คือการเยียวยาบาดแผลของผู้อยู่ข้างหลังจากความพลัดพรายของชีวิตผู้เป็นที่รักเพื่อให้สามารถอยู่ต่อไปได้ เปิดใจรับความรักจากคนรอบข้าง ให้ทำความเข้าใจชีวิตคนอื่นก่อนการตัดสินใจจากสิ่งที่เขาเป็นในปัจจุบันนี้ และที่สำคัญอย่างหนึ่งคือความรักสามารถแบ่งปันได้ เราแบ่งปันความรักของคนที่เรารักกับคนอื่นได้ เหมือนกับที่ตัวเราเองสามารถเปิดใจที่จะรักคนอื่นได้อีกเช่นกัน

-

เรื่องนี้ก็เหมือนเล่มอื่นของคุณบัคมันเขานั่นแหละ ต่อให้เล่าเรื่องคนละแนวยังมีความจิกกัดการเปลี่ยนแปลงบริบทสังคมของการก้าวไปข้างหน้า ช่องว่างระหว่างวัยของรุ่นเก่ากับรุ่นใหม่ เล่มนี้อาจจะเสียดสีน้อยหน่อยแซะได้ไม่มากเท่าวายป่วงที่ฟาดไม่ยั้ง แต่ความวิกิพิเดียกับแฮรี่พอตเตอร์น้านนนนนก็ฉายชัดถึงภาพลักษณ์ของยุคสมัยได้ชัดเจน

-

เล่มนี้ตั้งใจสื่อ ความแตกต่าง และความขบถในกรอบในวิถีของสังคม มากกว่าจะแนวจระเข้ขวางคลองกระแทกแดกดันความทวนกระแสอารมณ์นั้น แต่ก็เถอะนะเชื่อมั่นได้ว่ายังมีหยอดไว้ในบทสนนาตามสไตล์คนขี้แซะสังคมอย่างบัคมัน อย่างคุณยายนี่ตัวจี๊ดดดตัวมัมตัวมารดาตัวสูตินารีแห่งความขบถแห่งยุคสมัยก็ว่าได้ อะไรที่ชาวประชาบอกว่าทำไม่ได้ ชั้นจะทำจะทำไมละ? ใครมีปัญหาว่ามา!!! ตบโต๊ะถกประโปรงพร้อมฟาด สักฝุ่นม่ะ!!! ศัลย์แพทย์เหรอมีแต่ผู้ชายเท่านั้นแหละที่เป็นได้ แล้วคุณยายก็เป็นศัลย์แพทย์ผู้เก่งกาจไม่แพ้ชาย

-

ยายผู้เป็นแม่ไม่สมบูรณ์แบบแต่เป็นฮีโร่ของบรรดาเด็กคนอื่นอีกมากมาย ยายผู้วิ่งรอกกอบกู้โลกกลับสยบสมยอมกลับมาดำรงตำแหน่งยายเมื่อมีหลาน อย่างที่เขาว่ากันว่าแขนงดีกว่าหน่อก็คงประมาณนี้เนอะสำหรับคนเป็นปู่ย่าตายายกับหลานผู้รักและสนิทสนมกันปานจะกลืนกว่าคนเป็นลูก ยายผู้ยืนเคียงข้างหลานเสมอพร้อมออกรบ พร้อมปลอบประโลมความถูกกลั่นแกล้งเพราะความแตกต่าง วันไหนเป็นวันเลวร้ายย่ำแย่ของหลานยายจะถมมันด้วยความสนุกสนาน พาหลานท่องแดนมหัศจรรย์ในตู้เสื้อผ้าโผบินไปยังดินแดนเกือบตื่น ไม่มีคำว่าไม่สำหรับยาย ยายที่พร่ำบอกหลานเสมอว่า มีแต่คนที่แตกต่างเท่านั้นแหละที่จะกอบกู้โลก หาใช่คนที่เหมือนกันไม่ เพราะฉะนั้นจงภูมิใจและใช้ชีวิตในความแตกต่างของเราเอง

-

เรื่องนี้เราไม่เสียน้ำตาเว่ย มันแบบเหมือนมีระยะห่างของเรื่องที่ตัวหนังสือไม่สามารถลากเราไปสุดทางได้ เรื่องเล่าเหมือนขาดเสน่ห์บางอย่างของความเป็นเยาวชนอันนี้ในความเห็นส่วนตัวของเรานะ แต่เรื่องดีลึกซึ้งและน่ารักเหมือนเดิมค่ะ จดหมายของยายที่นอกจากจะเป็นการขอโทษโดยส่วนตัวแล้ว นั่นก็เพื่อการสอนหลานให้รู้จักและเข้าใจคนอื่นยิ่งขึ้น เพราะทุกคนไม่สมบูรณ์แบบ เพราะทุกคนมีความผิดพลาดมีบาดแผล มีความวิตกกังวลไม่แน่ใจด้วยกันทั้งนั้น และเรารักจดหมายฉบับที่ยายเขียนถึงเอลซ่าที่สุดเล้ยยยยยยย

“จงเติบโตและแตกตั่ง อย่ายอมให้ใครมาบอกว่าแกไม่ควรแตกตั่ง เพราะซุปเปอร์ฮีโร่ทุกคนล้วนแตกตั่ง”

“ใช้ชีวิต หัวเราะ มีความฝัน”

ร้ากกกกกกยายค่ะ

#นินทาหนังสือ

#บันทึกการอ่าน

#ยายฝากบอกว่าขอโท ษ

#รีวิวหนังสือ

#หนังสือ