กว่าจะได้เป็นครูในโรงเรียนอินเตอร์

ไม่เคยคิดเลยว่าวันนึงจะมาเป็นครู คือเป็นอาชีพที่ไม่เคยอยู่ในหัวเลยค่ะ พอเราเรียนจบปริญญาตรีด้วยสายชีวะ เราก็เริ่มไปฝึกงานที่ UN และได้ทำงานกับทั้งบริษัทเอกชนและรัฐวิสาหกิจ เป็นพนักงานออฟฟิสปกตินั่นแหละ แต่แล้ววันนึงคุณพ่อก็เรียกมาคุย เพราะท่านเห็นว่าเราไม่เคยพูดถึงงานเลย เหมือนไม่อินกับการทำงาน พ่อพูดกับเราว่า เราสามารถเลือกได้นะว่าเราอยากทำอะไร หาตัวเองให้เจอว่าชอบอะไร แล้วชีวิตการทำงานจะมีความสุข

พ่อแนะให้เราเริ่มจากการลิสสิ่งที่เราชอบทั่วๆไป อะไรก็ได้เลยที่เราเห็น หรือทำแล้วมันเอ็นจอย และหนึ่งในสิ่งที่เราลิสลงไปแรกๆคือ "เด็ก" พอเจอคำนี้เราเลยนึกถึงประสบการณ์เกี่ยวกับเด็กที่เราเคยมีมาทั้งหมด เราเคยไปทำเป็นผู้ช่วยครูตอนเราเรียนอยู่ high school ในช่วง summer เราเคยจับน้องๆญาติๆมานั่งเรียนเป็นนักเรียน และเราก็ตกผลึกว่า หรือเราอาจะจะชอบการสอน

เอาจริงๆตอนนั้นมันก็ยังไม่แน่ใจ 100% กับการเป็นครู เพราะมันเป็นเส้นทางที่แหวกออกมาจากสิ่งที่เราได้เรียนมาและได้เคยทำงาน และหลายๆคนก็มี mindset ที่ไม่ค่อยดีกับการเป็นครูเท่าไหร่ เห็นว่าเป็นอาชีพสำหรับคนเรียนไม่เก่ง แต่ในตอนนั้นเราคิดอยู่อย่างเดียวคือถ้าจะเป็นครูต้องเป็นครูในโรงเรียนอินเตอร์ที่ท็อปๆไปเลย เพราะเราเองก็จบอินเตอร์มาเหมือนกัน ไปสอนในโรงเรียนไทยคงยากที่จะปรับตัวเองเข้ากับระบบที่ไม่คุ้นเคย

พอแค่จะเริ่มเดินทางนี้เท่านั้นแหละ อุปสรรคก็มากองเต็มหน้าเลยจ้า ถ้าเราไม่มีแม่กับพ่อที่คอยซัพพอร์ตเราเองก็คงไม่ได้มาไกลขนาดนี้ เพราะตอนนั้นเราก็ยังทำงานประจำอยู่ และแม่ก็คอยนั่งหาข้อมูลหนทางในการที่จะได้ใบประกอบวิชาชีพครูให้เรา ตอนนั้นเราถ่อไปคุรุสภากับแม่เลยเพื่อไปหาข้อมูลว่าจะทำยังไงถ้าเราต้องการเป็นครู โดยที่เราไม่ได้เรียนจบปริญญาตรีครูในเมืองไทย ซึ่งคำตอบที่ได้มืดแปดด้านมาก ไม่มีใครอยากจะช่วยเราเลย ที่น่าน้อยใจคือคำพูดชองพนักงานคนนึงว่า คุณจบต่างประเทศจะมาเทียบมาตรฐานกับเมืองไทยได้ยังไง คือจะเป็นครูในประเทศไทยได้ คุณต้องจบครูที่ประเทศไทยเท่านั้น แต่การกลับไปเรียนปริญญาตรี 5 ปีในระบบการศึกษาไทยสำหรับเราคือเป็นไปไม่ได้ และเป็นสิ่งที่เราจะไม่ยอมทำด้วย จนท้ายสุดหลังจากที่โทรคุยกับหลายมหาวิทยาลัยมากๆ ก็ได้มาเจอกับอาจารย์ท่านนึงที่เข้าใจสภาณการณ์ของเรา และแนะนำให้เราเรียนปริญญาโทของ คณะศึกษาศาตร์ที่พึ่งจะเปิดใหม่ เพื่อรองรับคนที่ไม่ได้เรียนจบปริญญาตรีครูแต่ต้องการทำงานเป็นครู และโปรแกรมนี้ก็มีนักวิจัยดีเด่นแห่งชาติที่เป็นอาวุโสของวงการการศึกษาสนับสนุนอยู่ เราเลยตัดสินใจลงเรียนหลักสูตรนี้ โดยการเรียนเป็นแบบเสาร์ อาทิตย์ และใช้ภาษาไทยในการเรียนการสอน ซึ่งค่อนข้างท้าทายสำหรับเราที่ใช้ภาษาอังกฤษในชีวิตประจำวัน วึ่งหลักสูตรนี้ใช้เวลาสองปีในการเรียน และระหว่างที่เรียนจะต้องเก็บชั่วโมงฝึกสอนในโรงเรียนที่เราทำงานอยู่ด้วย ตอนนั้นคือเราออกจากงานประจำ และไปยื่นของฝึกงานที่โรงเรียนอินเตอร์แห่งนึง ซึ่งเราต้องเข้าโรงเรียนวันธรรมดา และเสาร์อาทิตย์ ก็ไปเรียน ถือว่าเป็นช่วงที่เหนื่อยมากๆช่วงนึงเลย

ในการฝึกสอน ช่วงแรกๆคือเรามีหน้าที่ observe และบันทึกอย่างเดียว ที่ประจำของเราในห้องเรียนคือหลังห้อง เพราะเราจะสามารถเห็นกิจกรรมในห้องได้หมด และเราก็จะช่วยงานทั่วๆไป และช่วงหลังๆก็จะเริ่มได้ฝึกสอนบ้างคือ ครูจะให้เราขึ้นเป็นครูแทน แล้วเค้าจะคอยนั่งดูและ feedback เรา ซึ่งเราได้เรียนรู้จากตรงนี้เยอะมาก และการฝึกงานในโรงเรียนจริงๆก็ทำให้เราเริ่มมั่นใจว่าเราชอบที่จะเป็นครู ซึ่งเราโชคดีมากๆที่ได้มีโอกาสไปลองสอนทั้งเด็กเล็กและเด็กโต ซึ่งจริงๆแล้วเราชอบอยู่กับเด็กเล็กมาก แต่ด้วยความที่เราขบชีวะ เวลาเราสอนเด็กโตเราได้ใช้ความรู้ที่เรียนมาจริงๆ เราเลยตัดสินใจที่จะเลือกสอยเด็ก high school

เราฝึกงานอยู่เป็นปี ผู้บริหารโรงเรียนก็ได้คุยกับเราและจ้างเราเข้าเป็นครู ซึ่งสำหรับคนไทยก็ต้องใช้ใบประกอบวิชาชีพที่เราได้จากการเรียนโทยื่นเข้าไปให้คุรุสภารองรับ ก่อนที่เราจะเริ่มทำงานเต็มตัวได้ ต่างจากครูต่างชาติที่โรงเรียนสามารถทำเรื่องให้ได้เลยโดยที่คุรุสภารับเรื่องอย่างเดียว ซึ่งก็เป็นความภูมิใจเล็กๆของเรา เพราะเราเป็นคนเอเชียนไม่กี่คนที่ได้เป็นครูในโรงเรียน และอายุเราก็ค่อนข้างน้อยเทียบกับครูคนอื่นๆ ทำให้เราเข้ากับเด็กง่ายมากๆ มีความเป็นทั้งเพื่อนทั้งครู

ทั้งหมดนี้อาจจะดูยาวมากๆ แต่เราอยากมาให้กำลังใจคนวัยทำงานหลายๆคนที่รู้สึกหมดไฟ หรือรู้สึกว่าเราทำอะไรกับชีวิตอยู่ให้ลองนั่งทำความเข้าใจตัวเอง ว่าที่จริงแล้วเราชอบอะไร ต้องการอะไร บางทีการเปลี่ยนแปลงอาจจะทำให้ชีวิตเรารู้สึกมีค่าและ fulfilled ขึ้นก็ได้

#เรื่องนี้สอนให้รู้ว่า #ทำงาน #รีวิวชีวิต #ค้นหาตัวเอง #ความสุข #ความสำเร็จ