[Book Review 📚] : I called him necktie

📁: ไม่รู้จะใช้คำไหนมาอธิบายเรื่องนี้ดี สารภาพว่าซื้อมาเพราะปกและชอบวรรณกรรมเป็นทุนเดิม สรุปอ่านแล้ววางไม่ลง แถมเรายังอ่านรวดเดียวจบ แอบมีชะงักกลางคันเพราะรู้สึกเนื้อเรื่องดีๆ เหล่านี้จบเร็วเกินไป (ดีเกินกว่าจะจบแต่ก็ไม่อยากค้างคา กลืนไม่เข้าคายไม่ออกสุดๆ🥺) ภาษาที่ใช้เรียบง่ายแต่กลับมีแง่มุมซับซ้อนในตัวเอง ทุกการกระทำของตัวละครที่เล่าผ่านมุม personal storytelling สลับผ่านมุมมองทั้ง 2ฝ่าย จากคนทั้ง 2คนที่ age gap ต่างกันมากๆ มันทำเราจุกจนเถียงไม่ออก

ท่ามกลางความสับสนอลหม่านแต่มันกลับดู make sense เสริมด้วยบรรยากาศทึมเทาอบอวลในแต่ละบรรทัด ให้ละสายตาระหว่างอ่านคงไม่ได้ แล้วก็พาลทำใจวางไม่ลงด้วย มันดีจนเราตั้งใจอ่านซ้ำรอบที่ 2 (คาดว่าในอนาคตคงหยิบมาอ่านซ้ำรอบ3-4อีกแน่, แต่ขอเคลียร์กองดองก่อนสิ้นปีละกัน)

📁: เปิดเรื่องเป็นการเล่าโดย ‘ผม’ สรรพนามสั้นๆ เข้าใจง่ายที่ฉายภาพให้ผู้อ่านได้ทำความรู้จักกับ ‘เขา’ หรือ ‘เน็กไท’ ผู้นั้น ท่ามกลางพื้นที่ยามสนธยา ณ สวนสาธารณะแห่งหนึ่ง ซึ่งแต่ละฉากเล่าผ่านตัวละครหลัก 2คน ชวนให้ผู้อ่านได้รับรู้ความเป็นอยู่ของโรคฮิกิโกะโมริจากตัวละครที่กักขังตัวเองมานานนับ 2ปี ที่ตัดสินใจก้าวออกจากห้องไปสู่โลกภายนอกเป็นครั้งแรก ความรู้สึกแปลกแยก หวาดกลัว สับสน พาลให้ทากุชิ ฮิโระอาเจียนออกมาเมื่อลองสำรวจโลกภายนอกนี้เป็นครั้งแรก แต่เพราะอย่างนั้นเขาก็ได้พบกับโอฮาระ เท็ทสุ พนักงานบริษัทวัยห้าสิบกว่าที่มานั่งกินมื้อกลางวันในสวนสาธารณะแห่งนั้นเช่นกัน เนื้อเรื่องบอกเล่าผ่านมุมมองของฮิโระที่มีต่ออีกฝ่ายเท่านั้น ไม่ได้มีบทสนทนาใดเลย และเราว่ามันเจ๋งตรงนี้ การค่อยๆ สำรวจเพียงลอบมองและเรียบเรียงความคิดออกมาทีละนิดของฮิโระ เสริมให้ผู้อ่านได้ใช้อารมณ์ร่วมไปกับเขาเป็นอย่างดี จนได้รู้ว่าชายวัยห้าสิบกว่าคนนี้เป็นพนักงานบริษัท เพียงสวมเน็กไทเปลี่ยนสีไปแต่ละวันและกินมื้อเที่ยงที่เดิมๆ ก่อนฟุบหลับจนย่ำค่ำและถือกระเป๋ากลับบ้านไปเท่านั้น

📁: เนื้อเรื่องค่อยๆ ดำเนินไปทีละน้อยจากคนแปลกหน้าที่พบเจอกันทุกวันจนเกิดเป็นความคุ้นชินและเริ่มมีบทสนทนาเป็นครั้งแรก หลังจากนั้นเรื่องราวของเท็ทสุก็เข้ามามีบทบาทในชีวิตของฮิโระ บาดแผลในชีวิตของแต่ละฝ่ายกลับถูกถ่ายเทออกมาราวคลื่นซัดเข้าหาฝั่ง ทั้งคู่กลับเป็นทั้งบาดแผลและพลาสเตอร์สลับให้กันและกันอยู่ร่ำไป (ในความรู้สึกเรา) แถมความแปลกต่างจากเท็ทสุก็คลายปมในใจให้ฮิโระได้ อย่างการเห็นตัวตนของพ่อที่ไม่ได้สนใจเขาเท่าไหร่ แต่กลับชัดเจนบนตัวเท็ทสุ ผ่านการบอกเล่าการกระทำสิ่งต่างๆ แม้จะต่างสถานะหรือความสัมพันธ์แต่ก็มีตัวตนของใครคนนึงซ้อนทับและชัดแจ้งในใครอีกคนเสมอ และความงดงามของนวนิยายเล่มนี้ก็คือความผิดที่ผิดทางมักย้อนแย้งบนโลกความเป็นจริงแห่งนี้อยู่เสมอ อย่าง “เขาเป็นพนักงานบริษัทคนเดียวในสวน ผมเป็นฮิกิโกะโมริคนเดียวในสวน มีอะไรบางอย่างไม่ถูกต้องเกี่ยวกับเราทั้งสองคน เขาควรจะอยู่ในออฟฟิศในตึกสูงที่ไหนสักแห่ง ส่วนผมก็ควรจะอยู่ในห้องสี่เหลี่ยมของตัวเอง เราไม่ควรมาอยู่ที่นี่” และสะเก็ดแผลของคนทั้งสองคนผ่านบทสนทนาทำให้เราเห็นว่าล้วนเป็นการกระทำในอดีตที่ตัดสินใจไปแล้วได้ทำร้ายความรู้สึกในปัจจุบันอยู่ มีการกล่าวอ้างถึงความตาย *หากใครsufferขอเตือนไว้ก่อน หลายครั้งสิ่งเหล่านั้นชวนให้เราปลดเปลื้องไปจนถึงกักขัง จนกว่าจะค้นพบตัวเองเข้าสักวันและพร้อมจะคงอยู่ ถ้าอยากสัมผัสความรู้สึกนี้เราว่า i called him necktie เหมาะมากๆ

#ติดเทรนด์ #ป้ายยากับlemon8 #รีวิวกับเลม่อน8 #รีวิวหนังสือ #รีวิวหนังสือน่าอ่าน #หนังสือดีบอกต่อ #หนังสือเล่มโปรด #รีวิวหนังสือ #หนังสือฮีลใจ #BookReview