ความหมายของการมีชีวิต 🌻💛

.

.

กระจกบานใหญ่บอกว่าฝนกำลังจะตกในไม่ช้า ก็ครึ้มออกอย่างนั้น ฉันมองเสื้อผ้าที่แขวนระแกะระกะอยู่บนราว และมีหลายตัวกองกันอยู่บนพรม ข้างๆมีต้นคริสมาสต์ขนาด 45 เซ็นติเมตรตกแต่งอย่างสวยงาม โอเค อย่างน้อยมันก็เคยสวยงามล่ะนะ ข้างๆมันมีโคมไฟกลมสีขาวแบบตั้งพื้นวางอยู่ ถัดจากนั้น ข้างราวผ้า มีชั้นวางรองเท้าเล็กๆ น่าจะวางได้ไม่เกิน 10 คู่ แต่ใต้ราวผ้ามีกล่องรองเท้าวางซ้อนๆกันอยู่ และจากสายตา มากกว่า 10 กล่องแน่ๆ

ฉันมองเลยไปยังโต๊ะเครื่องแป้ง กล้องโพราลอยด์สีเขียวมิ้นต์ตั้งเด่นอยู่ด้านบนสุด ไล่เรียงมาจนถึงกรอบรูปที่ไม่มีรูป แต่มีโพราลอยด์ 2-3 แผ่นวางอยู่ข้างๆมัน และตรงนั้นก็มีกระถางต้นไม้(ปลอม)เล็กๆวางอยู่รวมกับ Sulwhasoo และ Biotherm ตัวดัง อ่อยังมีสลีปปิ้งมาส์กสีฟ้าของ Laneige วางอยู่ตรงนั้นอีกอัน

มีคนเคยถามฉันถึงเคล็ดลับผิวสวย ฉันเริ่มทาโลชั่นครั้งแรกตอนอายุ 11 เพราะพ่อบังคับ ก็ฉันเกิดบนที่ราบสูง เมื่อฤดูหนาวมาถึง ผิวของพวกเราเลยมักจะแห้ง และลอกคราบได้ พ่อบอกเป็นผู้หญิงผิวแห้งน่ะดูไม่ดี ฉันเลยทามันอย่างจำใจ แต่รู้ตัวอีกทีบนโต๊ะเครื่องแป้งของฉันก็มีเจ้า Citra ขวดสีชมพูวางเป็นยาสามัญประจำบ้านเสมอ แม้จะเปลี่ยนใจไป Jengens บ้าง แวบไป Vaseline บ้าง Bath & Body Works บ้าง แต่สุดท้ายฉันก็กลับมาที่ซิตร้าตัวดีตัวเดิม พอๆกับที่ฉันชอบใช้วาสลีนพอกปากหนาๆก่อนนอน

กันแดด ฉันใช้ Biore ไม่เคยเปลี่ยน(ยี่ห้อ)(เปลี่ยนแต่รุ่น) ส่วนเซรั่มน่ะเปลี่ยนไปเรื่อย ช่วงนี้ใช้ LANCOME เพราะแพ็กเกจจิ้งเป็นคอลเลกชั่นวาเลนไทน์ โดนตกเพราะขวดสวย ก่อนหน้านั้นใช้ Elixir ตัวดัง ยังไม่หมดเลยยังวางอยู่ข้างกัน และที่ขาดไม่ได้ โทนเนอร์และน้ำตบของ CAUDALIE มีบางครั้งที่นอกใจไป Kiehl's แต่ก็ต้องกลับมา ก็แหมทางนี้ราคาย่อมเยาว์กว่าหนิ

ฉันยังไม่เจอกลิ่นน้ำหอมที่ถูกใจ Mad about you จึงเป็นกลิ่นประจำตัวฉันมาเนิ่นนาน แม้ช่วงหลังจะแอบฉีด Fresh rose morning บ้างตอนไปทำงาน แต่วันสำคัญฉันต้องมี Mad about you ไปด้วยเสมอ

ฉันรู้ตัวว่าไม่ใช่คนชอบแต่งหน้า จึงเลือกซื้อเครื่องสำอางแค่อย่างละชิ้น คุชชั่นตลับเขียวของลาเนจ บลัช cabbage rose และพาเลทตาฉันใช้ 3CE และต่อให้เปลี่ยนสีผมกี่ครั้ง ที่เขียนคิ้วก็ยังเป็น Kate พาเลทสามสีคู่ใจอันเดิม เว้นก็แต่ลิปสติกที่หักห้ามใจในการซื้อไม่ได้ นอกจาก Dior lip glow ที่ซื้อให้ตัวเองเป็นของขวัญวันเกิดแล้ว Rare Beauty สี Fearless ก็เป็นไอเท็มที่พกติดกระเป๋าตลอด แม้ตอนนี้จะรัก Sephora สี Trophy wife มากกว่าก็ตาม

สมัยเรียนจบใหม่ๆ ฉันอยากเป็นนักพิสูจน์อักษรมาก จึงไปสมัครงานที่นิตยสารชื่อดังแห่งหนึ่ง ในการสัมภาษณ์ตอนหนึ่ง ผู้สัมภาษณ์ถามฉันว่า ฉันรู้จักเครื่องสำอางแบรนด์ไหนบ้าง ฉันจำได้ว่าตอบไปแค่ Mac, Laura mercier และ Bobbi brown แล้วแหม มาดูฉันตอนนี้สิ ฉันสามารถพูดถึงพวกมันได้เหมือนรู้จักกันมานาน ทั้งที่จริงพวกมันเพิ่งมาอยู่บนโต๊ะเครื่องแป้งของฉันไม่เกิน 5 ปีด้วยซ้ำ

ฉันพลิกตัวหันไปอีกด้าน จอมอนิเตอร์ 2 จอเปิดอยู่ สีดำเปื้อนฝุ่นของพวกมันตัดกับโต๊ะสีขาว บนโต๊ะนั้นเต็มไปด้วยสิ่งของที่ไม่สามารถระบุประเภทได้ มีตั้งแต่ปากกา แก้วน้ำ กระจก ยาดม ทิชชู่เปียก รูปโพราลอยด์ และเศษเหรียญ

สิ้นปีนี้ฉันจะอายุ 31 ปีเต็มแล้ว (ฉันในปี 2022) ฉันนึกไม่ออกด้วยซ้ำว่าผ่านปี 2020 และ 2021 มาได้ยังไง เหมือนความทรงจำช่วงนั้นมันหายไป ฉันจำได้แค่ว่าทำงาน ทำงาน แล้วก็ทำงาน

ตั้งแต่ตัดสินใจว่าจะไม่อยู่ไทย ฉันก็ตั้งธรรมเนียมของตัวเองขึ้นมา คืออย่างน้อยฉันต้องกลับบ้านปีละครั้ง แล้วนี่มันอะไร ฉันไม่ได้กลับไทยตั้งแต่กันยายน 2019 โลกชักจะโหดร้ายเกินไปแล้ว

ฉันกวาดสายตามองรอบตัวอีกครั้ง กระจกบานใหญ่ที่เมื่อครู่ฟ้าครึ้ม ตอนนี้ฟ้าค่อยๆเปลี่ยนสี ปรากฎว่าวันนี้ฝนไม่ตกซะงั้น ฉันยักไหล่ อากาศของประเทศนี้เอาแน่เอานอนอะไรไม่ได้อยู่แล้ว

ชีวิตฉันตอนนี้ เป็นวัย 30 ที่ว่างเปล่าเหลือเกิน นี่ฉันใช้ชีวิตที่ผ่านมายังไงกันแน่นะ ทำไมฉันจำอะไรไม่ได้เลย นอกจากข้าวของพวกนี้ กับเสื้อผ้ากองโตที่นอนอยู่ในตู้ และเครื่องใช้ไฟฟ้าอีกไม่กี่ชิ้น ฉันไม่มีอะไรเป็นของตัวเองเลย ยังไม่มีบ้าน ก็แน่ล่ะ ฉันยังไม่รู้ว่าจะอยู่ที่นี่จนถึงเมื่อไหร่ เอาจริงๆฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าอยากลงหลักปักฐานที่ไหนจริงๆหรือเปล่า เรื่องรถไม่ต้องพูดถึง บ้านยังไม่มี ขับก็ไม่เป็น แล้วฉันต้องมีอะไรเพื่อยืนยันว่าฉันมั่นคง

ฉันใช้ชีวิตด้วยตัวเองจากเงินทุกบาททุกสตางค์ที่หามาได้ ฉันมีที่นอนอุ่นๆให้ซุกหัวนอน มีเบียร์เย็นๆในวันที่เหนื่อยล้า มีเครื่องปรับอากาศที่แทบจะไม่เคยหยุดทำงาน(เหมือนฉัน) อยากกินอะไรก็ไม่เคยดูราคา อยากไปไหนก็ไป ได้เที่ยวต่างประเทศบ้างนิดหน่อย กับชีวิตต่างแดนในปีที่ 7 (--ในปี 2022)

หรือเพราะฉันไม่มีความฝันหรือเปล่า ถ้าไม่ต้องคิดถึงเรื่องเงิน ฉันอยากทำอะไร และใช่ .. คำตอบนั้นว่างเปล่ากว่าตัวฉันในวัย 30 ซะอีก

อะไหนลองเปลี่ยนคำถาม ถ้าพรุ่งนี้โลกแตก ฉันมีเรื่องที่จะเสียใจถ้าไม่ได้ทำหรือเปล่า และคำตอบคือ ไม่มีเลย เออ แม่ง กูไม่มีอะไรที่อยากทำจริงๆโว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย

งั้นฉันตายได้เลยสิ คนอย่างฉันเนี่ย ยัง ยังหรอก จริงๆฉันก็ อืม ..มันอาจจะไม่ใช่สิ่งที่ฉันอยากทำ หรือต้องทำให้ได้ เพราะมันเกิดจากคนอื่น ก็คนอย่างฉันน่ะ อินกับอะไรที่ Coming of age จะตาย นี่เป็นโอกาสเดียวในชีวิต ที่ฉันจะได้เห็นผู้คนที่ใช้ชีวิตมาด้วยกันในช่วงเวลาหนึ่ง แปรเปลี่ยน เติบโต เบ่งบานไปเป็นอย่างอื่น มันไม่น่าตื่นเต้นหรอ

เด็กผู้ชายคนหนึ่งเคยถามฉันตอนนั่งเรียนพิเศษวิชาเคมีว่า แล้วคนอย่างเขาเหมาะจะเรียนอะไร ฉันตอบส่งๆไปว่า วิศวะ ก็แหม การเรียนวิศวะสมัยนั้นเป็นความฝันของเด็กๆอย่างพวกเราจะตาย แล้วเขาถามต่ออีกว่า ถ้าเขาเรียนหมอจะเป็นยังไง ฉันจำได้ว่า ฉันถามเขาออกไป เธอจะเรียนหมอจริงๆหรอ จริงๆน่ะหรอ ก็เอาสิ ทำไมฉันคิดไม่ถึงกันนะ ทั้งๆที่เขาก็เรียนเก่งมากๆ แต่การเรียนหมอไม่อยู่ในความคิดฉันเลย และต่อมาในอีก 15 ปีเขาก็กลายเป็นคุณหมอจริงๆ

ฉันบอกแล้ว วันเวลาน่ะสุดแสนจะวิเศษ ก่อนจะบินกลับมาเลล่าสุด ฉันยังได้ไปทำฟันกับคุณหมอที่ครั้งหนึ่งฉันเคยแอบชอบเขาตอนมอต้น และนี่มันบ้าชะมัด

แล้วแบบนี้จะให้ฉันพลาดโอกาสที่จะอยู่เห็นเพื่อนลงเอยกับใครสักคนจริงๆได้ยังไง ฉันอยากอยู่ในโมเม้นสำคัญของคนที่ฉันรัก อยากไปงานขึ้นบ้านใหม่เพื่อน ก็แหม อยากรู้ว่าพวกที่เรียนสถาปัตย์ พอสร้างบ้านอยู่เองแล้วหน้าตาจะเป็นยังไง อยากอยู่ให้ถึงจนงานรับปริญญาหลานคนแรกเลย จะว่าไปเวลาเห็นเพื่อนที่เราสนิทมากๆกลายเป็นแม่ มันจั๊กจี้หัวใจทุกครั้ง ฉันถึงกับขนาดถามเพื่อนว่า นี่มึงเป็นแม่ของเด็กที่น่ารักขนาดนี้จริงๆหรอวะ เด็กตาแป๋วคนนั้นเป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของเพื่อนฉันจริงๆหรอเนี่ย แล้วก็อยากเห็นหลานคนแรกของครอบครัวด้วยว่าจะหน้าตาเหมือนใคร มันตื่นเต้นน่ะ แค่คิดว่าพวกเราที่เคยรวมตัวกันเล่นซุกซนในวันนั้น ใครจะมีลูกก่อน จะใช่คนที่ฉันคิดหรือเปล่า (ฮ่า)

และเพิ่งจำได้ ฉันเคยบอกแม่ว่าอยากพาแม่ไปเที่ยวต่างประเทศ จนถึงตอนนี้ แม่ยังไม่เคยเห็นหิมะเลย จริงๆฉันก็ยังไม่เคย แหะ

แล้วนี่ไม่ใช่เวลาที่เหมาะสมแล้วหรอ ที่จะเช็คว่าหมอดูที่แม่ชอบไปดูดวงให้พวกเราตอนเด็กๆน่ะแม่นรึป่าว หรือการทำดีได้ดีที่บอกให้พวกเรายึดมั่น มันจริงแค่ไหนเชียว

คือเอาจริงๆฉันน่ะ ถ้าถามฉัน ฉันไม่มีอะไรที่อยากทำอีกแล้ว ฉันสามารถใช้ชีวิตแบบมีความสุขวันต่อวัน และจากไปได้เลย แต่ก็นั่นแหละ อีกใจก็ยังอยากเฝ้ามองคนที่ฉันรัก อยากเห็นโลกใจดีกับพวกเขา อยากมองเห็นคนเหล่านั้นค่อยๆเติบโตในเส้นทางของพวกเขา และฉันรู้ สิ่งเหล่านี้ล้วนเป็นความสุขที่เชื่อมโยงกับคนอื่น

หรือจริงๆชีวิตฉัน คงไม่ได้มีความหมายในตัวเอง เพราะความสุขของฉันมันแสนเรียบง่าย คนอย่างฉัน แค่มีอเมริกาโน่เย็นน้ำแข็งพูนๆ ได้กินของอร่อย วันที่อยู่บ้านแล้วได้นอนดูฝนตก ได้จิบเบียร์เย็นๆก็สุขได้แล้ว หรือแค่ได้เจอตัวหนังสือแบบที่ชอบ ดูซีรีส์แล้วบังเอิญสนุก ได้ไปเที่ยวที่ใหม่ๆ การเขียนที่ทำให้รู้จักตัวเองมากขึ้น และเมื่อมองย้อนกลับไป ช่วงชีวิตที่ผ่านมา ฉันก็ใช้ชีวิตอย่างนั้นมาตลอด อย่างแข็งขัน ถึงขั้นเรียกได้ว่า มีวินัย อย่างไม่นอกลู่ด้วยซ้ำ คนอย่างฉันน่ะ

แต่ความหมายของการมีชีวิตอยู่ของฉัน มันอาจจะมีสายใยเบาบางที่เชื่อมโยงกับผู้คนที่ฉันรัก พวกเขาทำให้ฉันตั้งตารอบางสิ่ง และมีแต่วันเวลาเท่านั้นที่จะทำให้มันค่อยๆคลี่คลาย

A lot like love เป็นหนังเรื่องโปรดของฉันตอนอายุ 17 คุณอาจจะรู้สึกว่า คุณได้ผ่านอะไรมาอย่างมากมายในชีวิต แต่เมื่อชีวิตพาคุณกลับมายังจุดที่หน้าตาคล้ายกับจุดเริ่มต้นอีกครั้ง (ซึ่งไม่มีทางจะเป็นจุดเดิม) คุณกลับตระหนักได้ว่า ช่วงเวลาที่คุณใช้ชีวิตอย่างเอาเป็นเอาตาย อะไรคือสิ่งที่สำคัญกับคุณจริงๆกันแน่ๆ

และในตอนนั้น ฉันจึงคิดขึ้นมาได้ว่า จริงๆแล้ว ชีวิตคงเหมือนการลากจุดมั้ง ถ้ามองแบบผิวเผิน มันเหมือนฉันอยู่ตรงโน้นที ตรงนี้ที เดี๋ยวสักพักก็ไปตรงนั้นที แต่พอลากแต่ละจุดมาเชื่อมต่อกัน อย่างไม่น่าเชื่อ ว่าจากจุดเล็กๆในตอนนั้น จุดเล็กๆที่เรามองไม่เห็นความหมายในวันนั้น เมื่อแต่ละจุดค่อยๆเชื่อมโยงกัน ฉันรู้สึกว่านี่อาจเป็นวินาทีที่ฉันมองเห็นความสวยงามของชีวิต :)

#รีวิวชีวิตผู้ใหญ่ #ไดอารี่ของฉัน #บันทึกการเดินทาง #selflove #Allaboutrelationship #Lemon8Diary #lemon8ไดอารี่