ฉันยังคงจำได้ทุกเรื่องราว

เราเคยเลี้ยงน้องหมาตัวนึงชื่อ ฟีฟ่า

้เค้าอยู่กับเราตั้งแต่ประถมจนเราเรียนจบมหาลัย

ฟีฟ่าก็จากไป...

ฟีฟ่าเป็นหมาบางแก้วที่แม่ซื้อมาให้เรา

จากพิษณุโลกตอนเราเป็นเด็ก

เราชอบที่จะเล่นและร้องไห้ไปกับฟีฟ่า

ฟีฟ่าคือเพื่อนที่ดีที่สุด คือน้องที่น่ารักที่สุด

คือพี่ที่ปกป้องเราดีที่สุด

วันที่เค้าจากไปเราอยู่บ้านคนเดียว

เราเห็นเค้าไม่ขยับตัว เราเปิดปากเค้า

เห็นเหงือกเป็นสีม่วง เราเลยอุ้มเค้าขึ้นรถไปร.พ.

เรานั่งรอคิวหมออยู่นานพอควร

จนฟีฟ่าเริ่มฉี่ราดและมีน้ำตาไหล

มีคุณยายท่านนึงตะโกนเรียกเจ้าหน้าที่ให้เรา

บอกว่าเรามารอนานมากแล้ว

ตอนที่ฟีฟ่าเข้าไปตรวจ

คุณยายท่านนั้นมาจับมือเรา

และบอกว่าอย่าร้องไห้ สุนัขเค้ารับรู้

หลังจากนั้น 3 เดือนเราก็ร้องไห้ครั้งเดียว

คือตอนพาฟีฟ่าไปทำพิธีที่วัด

แต่เรามีคำถามมากมาย

ตั้งแต่วันนั้นก็ 20 ปีมาแล้ว

เราถามตัวเองทุกครั้งว่า

วันนั้นเราทำดีรึยัง

เราพาเค้าไปหาหมอช้าไปมั้ย

มันเป็นคำถามที่ทำให้เราร้องไห้เกือบทุกวัน

หลังจาก 3 เดือนเราหนักและเจ็บปวด

กับความรู้สึกนี้จริงๆ

จนไม่นานมานี้ จากที่เราไม่เคยถามใคร

เราโทรไปถามพี่สาวเรา

เพราะวันนั้นพี่สาวเราตามเราไปที่ร.พ.

แต่วันนั้นพี่สาวเราป่วย และอยู่อีกบ้าน

เลยตามเราไปช้า

เราถามพี่สาวเราว่า

วันที่ฟีฟ่าจาไป เราทำดีแล้วรึเปล่า?

พี่สาวเราตอบเรามาว่า "พิมพ์เป็นคนเดียวที่อยู่กับฟีฟ่าวันนั้นนะ พิมพ์ทำดีที่สุดแล้ว"

แล้วพี่สาวเราก็บอกเราว่าจริงๆเค้าก็ถามตัวเองมาตลอดเหมือนกันว่า ถ้าวันนั้นเค้าไม่ป่วย แล้วรีบตามเราไป ฟีฟ่าจะอยู่ได้นานกว่าเดิมมั้ย?

แล้วเค้าก็บอกเราว่า "พิมพ์ต้องปล่อยฟีฟ่าแล้วนะ"

วันนั้นเป็นอีกวันที่เราร้องไห้หนักมาก

ถึงวันนี้ตอนนี้เราจะจำได้แม้กระทั่งกลิ่นของเค้า

แต่เราก็รู้แล้วว่า ไม่เพียงแต่เราที่โทษตัวเอง

ยังมีคนอื่นๆในบ้านที่โทษตัวเอง

นั่นก็เพราะฟีฟ่าคือความรัก

เราเลยคิดได้ว่า ถ้าเค้ารับรู้ว่าเรา

เป็นทุกข์และโทษตัวเองเพราะเค้า

เค้าคงไม่สบายใจเราเลยยอมปล่อยวาง 

และพยายามนึกถึงเค้าในมุมน่ารักๆ

เราจะได้ยิ้มได้ซักที 

เราจะได้นึกถึงเค้าโดยได้ไม่เจ็บปวดอีกต่อไป

ถึงเราจะคิดได้ช้า

เราก็หวังว่าตอนนี้ฟีฟ่าจะอุ่นใจขึ้นแล้วนะ

#สัตว์เลี้ยง #บางแก้ว #เพื่อนรัก #เพื่อนสี่ขา