รีวิวหนังสือที่จะพาคุณไปคุ้ยความทรงจำ ผ่านร้านเครื่องเขียน📖🖇️🖊️

#พุดตานอ่านอะไร

📍ร้านเครื่องเขียนไทยใกล้ฉัน🖇️

ในที่สุดหนังสือเล่มนี้ก็ได้รับการแปลเป็นภาษาไทยสักที พอสำนักพิมพ์เปิดพรีออเดอร์พุดเลยกดสั่งแบบไม่คิดหน้าคิดหลังหรือมัวลังเล

นี่เป็นครั้งแรกที่พุดได้อ่านหนังสือที่ให้ความรู้สึกเหมือนได้อ่านไดอารีของคนที่รักเครื่องเขียนเหมือนกัน

ในเล่ม คุณนักเขียนบันทึกเรื่องราวของร้านเครื่องเขียนในไทยออกมาได้อย่างอบอุ่นมาก ถึงขนาดที่อ่านไปไม่กี่หน้าก็น้ำตาซึม เพราะได้ค้นพบคนที่หลงใหลในเครื่องเขียนและถ่ายทอดมันออกมาในรูปแบบหนังสือได้แบบโคตรจะเท่ นอกจากนี้สำนวนแปลยังให้ความรู้สึกว่าเรียบง่ายแต่มันสวยงามมาก ๆ

อ่านไปก็เหมือนได้ไปผจญภัยพร้อมกันกับคุณนักเขียนเลยล่ะค่ะ

พุดเองเป็นคนที่รักเครื่องเขียนอย่างสุดหัวใจมาตั้งแต่ไหนแต่ไรอยู่แล้ว หลายครั้งที่พยายามทำ content เกี่ยวกับเครื่องเขียน แต่กลับโดนแซวว่า “account รีวิวหนังสือของพุดตานคนนี้ทำทุกอย่างยกเว้นอ่านหนังสือ” 555555 จริง ๆ ไม่ได้โกรธอะไร แค่สงสัยว่ามันผิดตรงไหนมากกว่า แต่การต่อปากต่อคำมันก็ใช้พลังเยอะเกินกว่าพลังชีวิตที่พุดมีตอนนี้ เลยเลือกที่จะไม่ตอบอะไร 🤷🏻‍♀️

การได้อ่านหนังสือเล่มนี้เลยทำให้พุดนึกถึงร้านเครื่องเขียนใกล้บ้านที่มักจะกวนให้พ่อพาไปบ่อย ๆ หลังเลิกเรียนสมัยประถม จนถึงตอนนี้ ร้านยังคงเปิดอยู่ และร้านตั้งห่างจากบ้านไปแค่ 500 เมตร แต่พุดกลับไม่ใส่ใจจะแวะไปด้วยซ้ำ

นอกจากเหตุผลแรกที่บอกไป ภาพความทรงจำมากมายในทุกช่วงวัยเรียนของพุดล้วนมีร้านเครื่องเขียนเข้ามาเกี่ยวข้องและภาพนั้นมันย้อนกลับเข้าในในสมองเหมือนเปิดสารคดี “ตามติดชีวิตพุดตาน” เลยก็ว่าได้ 55555

สีน้ำเซตแรก แฟ้มอันแรก กระดาษห่อของขวัญช่วงเทศกาล ถุงเท้าสีขาวที่แวะซื้อทุกเช้าก่อนเข้าโรงเรียนเพราะขี้เกียจซัก (ใช่ค่ะ ออกจากบ้านไปแบบไม่ใส่ถุงเท้า) รวมไปถึงการทะเลาะกับแฟนคนแรกในร้านเครื่องเขียนเพราะเค้าพยายามห้ามไม่ให้พุดซื้อปากกา

ความทรงจำเหล่านี้ล้วนเกิดขึ้นในร้านเครื่องเขียน เพียงแต่ต่างเวลา ต่างสถานที่กันเท่านั้น

ช่วงม.ปลายพุดยังคงติดนิสัยชอบเดินเข้าร้านเครื่องเขียน ตั้งแต่ร้านธรรมดา ๆ ชื่อว่า “ชาวใต้” ซึ่งตั้งอยู่ใกล้คิวรถสองแถวที่พุดต้องนั่งไปลงหน้าโรงเรียน ไปจนถึงร้านเครื่องเขียนที่แทบจะอยู่ในทุกห้างของประเทศไทยซึ่ง 13 ปีต่อมากลายเป็นที่ (เคย) ทำงานของพุดในฐานะ content creator ฝั่ง social media

"ลูกซื้อปากกาถึงพันเล่มรียัง" คำถามที่ฟังดูก็รู้ว่าประชด 1,000% ออกมาจากปากพ่อสมัยที่พุด

เรียน ม.ปลาย ซึ่งเป็นช่วงที่ต้องอ่านหนังสือสอบเข้ามหาลัย การมีปากกาหลากสีไว้เขียนสรุปเลยเป็นอะไรที่มันจำเป็นมากสำหรับพุด (ข้ออ้างเพื่อขอเงินพ่อ) แต่ถึงจะบ่นยังไง พ่อก็ไม่เคยห้ามเพราะ ถือว่าซื้อมาแล้วยังไงก็ได้ใช้

จนถึงตอนนี้หญิงที่ไม่ค่อยสาว ยังคงตกหลุมรักเครื่องเขียนอย่างสุดหัวใจ ถึงแม้จะมี ipad กับ apple pencil ที่ก็ไม่ค่อยได้ใช้ เพราะยังไงก็ชอบการสัมผัสกระดาษ ปากกา และกลิ่นหมึกมากกว่า ยังคงแวะเวียนเข้าร้านเครื่องเขียนเพื่อเก็บเกี่ยวทั้งความทรงจำใหม่ และนึกถึงความทรงจำเก่าอยู่เสมอ และคิดว่าหากยังมีชีวิตอยู่ก็คงจะเลิกรักสิ่งนี้

#อ่านตามlemon8 #รีวิวหนังสือ #หนังสือน่าอ่าน #หนังสือดีบอกต่อ