คุยกับตัวเองในวัยเด็ก

เลื่อนฟีดไปเจอเว็บๆนึงที่ให้ลอง“คุยกับตัวเองในวัยเด็ก”

ทำให้นึกย้อนไปว่าสิ่งที่ชอบทำที่สุดตอนช่วงอนุบาลคือ “เล่นบทบาทสมมุติคนเดียว” ตอนนั้นยังเป็นลูกคนเดียว ถ้าไม่ได้ออกไปเจอเพื่อนบ้านก็มักจะเล่นคนเดียวบ่อยๆ พอโตขึ้นหน่อยก็ชอบคุยกับตัวเองหน้ากระจก คอยเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นในแต่ละวันให้ตัวเองฟัง ไม่พอใจอะไรใครก็มาระบายให้ตัวเองฟัง มีหลายครั้งที่ได้ยินเสียงตัวเองแล้วคิดแย้งกับตัวเอง เช่นบางทีสิ่งที่เราคิดอาจจะไม่ได้เป็นอย่างนั้น บางครั้งเป็นเราเองที่เข้าใจคนอื่นผิด พอได้กลับมาทบทวน มันทำให้เราใจเย็นและให้อภัยคนอื่นได้ก่อนที่อะไรจะเลวร้ายไปกว่านั้น เราไม่ค่อยแชร์เรื่องหนักใจให้ใครฟังสักเท่าไหร่ถ้าไม่ได้ไว้ใจกันจริงๆ เพราะเราคิดว่าแต่ละคนเค้าก็มีเรื่องหนักใจของเค้าอยู่แล้ว ไม่อยากเพิ่มอีกปัญหาให้ใครต้องคอยปวดหัวตาม

ส่วนตัวเราชอบวางแผนชีวิตตัวเองในอนาคต แล้วก็คอยทบทวนอยู่ตลอดว่าตัวเองเดินไปถึงไหน แต่เริ่มจะเอาจริงเอาจังกับความฝันก็ตอนมีลูก เค้าทำให้เราเตือนตัวเองตลอดว่าต้องใช้ชีวิตให้มีคุณค่าเพื่อเค้า อะไรที่เราเคยอยากได้ อยากมีตอนเด็กๆ เรามักจะหามาให้เค้าเสมอ หลักๆเราก็แค่อยากให้เค้ามีชีวิตที่ดีกว่าที่เราเคยมีก็แค่นั้น

สิ่งหนึ่งเลยที่อยากขอบคุณตัวเองเสมอมา ขอบคุณที่เด็ดเดี่ยวและซื่อสัตย์กับความรู้สึกตัวเอง ขอบคุณที่ก้าวผ่านเรื่องแย่ๆมาได้จนไกลขนาดนี้ รักษาสุขภาพตัวเองนะ ยังมีอะไรหลายๆอย่างที่ต้องทำ ยังมีอีกหลายคนที่ต้องดูแล

ขอบคุณคนรอบข้างที่รักและหวังดีเสมอมา เติบโตไปเป็นตัวเองในเวอร์ชั่นที่ดีขึ้นด้วยกันนะ ❤️

แปะเว็บหน่อย : https://journey.vichacheewit.com/

เล่าประสบการณ์

ประสบการณ์การใช้บริการ💬